06 kwietnia

Co to jest ghosting i jak sobie z nim radzić?

Piszesz sobie z kimś i nagle ta osoba przestaje odpisywać. Wydaje się, jakby została wyłączona. Wyobrażasz sobie, żebyś siedziała z kimś w kawiarni i ten ktoś nagle wyszedłby bez słowa wyjaśnienia? Ja też sobie tego nie wyobrażam, ale Internet rządzi się swoimi prawami.

Teraz, w XXI wieku, a szczególnie w dobie pandemii, najczęściej nawiązuje się relacje przez Internet i nie ma w tym nic złego. Jest kilkadziesiąt aplikacji do randkowania, Facebooki, gry, fora internetowe – naprawdę ciężko jest kogoś nie poznać.

Co to jest ghosting?

Zatem poznajesz sobie kogoś. Jest miłym, czarującym człowiekiem. Dobrze Wam się pisze. Później dobrze Wam się rozmawia, zaczynasz się otwierać, uśmiechać sama do siebie i do telefonu. Snujecie nawet plany na przyszłość. W końcu spotykacie się, spędzacie razem czas. Wracacie do swoich domów, może nawet napisze Ci, że było super i liczy na powtórkę. I… przestaje się odzywać. Ślad po nim lub po niej ginie. Nie odpisuje, nie odbiera, nie wchodzi z Tobą w żadne interakcje. Masz w głowie milion myśli, odtwarzasz spotkanie i rozmowy, robisz rachunek sumienia czy niczym go nie uraziłaś. Tworzysz w głowie historie, co mogło się stać – no bo przecież na pewno coś się stało – próbujesz sobie zracjonalizować sytuację. I nie jesteś jedyną osobą, która tego doświadczyła. Przejrzyj sobie sieć, jest kilkaset historii zrozpaczonych osób, że ktoś zniknął bez śladu i nie wiadomo co się dzieje.

To zjawisko jest na tyle powszechne, że ma nawet swoją nazwę – ghostowanie (z angielskiego jest to znikanie bez słowa, ignorowanie). Dostajesz tak zwanego kosza, ale ta osoba nie powie Ci tego w twarz, tylko znika bez śladu. Nie dość, że unika rozmów z Tobą, to przestaje udzielać się w sieci – nie komentuje zdjęć, nie jest widoczny, niczego nie udostępnia.

Ghostować można kogoś nie tylko na początku znajomości, ale także po kilku latach związku nagle zniknąć bez słowa wyjaśnienia. Zdarza się tak w małżeństwach, narzeczeństwach, a nawet w momencie, gdy mama wychodzi na chwile do sklepu po papierosy i nigdy nie wraca. Nie dotyczy to tylko bliskich relacji, ghostują np. rekruterzy na rozmowach kwalifikacyjnych – mówią, że zadzwonią (nawet jeśli nie dostaniesz pracy) a Ty czekasz, czekasz, czekasz… I nic się nie dzieje.

Jakie są powody ghostingu?

Powodów tak naprawdę jest kilka. Nie szukaj winy w sobie, bo na pewno zrobiłaś wszystko najlepiej, jak mogłaś. Pierwszym powodem jest chęć podbudowania sobie ego przez mężczyznę – chce wiedzieć, że jest atrakcyjny, że jakaś kobieta chce się z nim umówić. Ba! Jest w stanie ją w sobie rozkochać. Pokazuje Ci, jak mogłoby być pięknie w związku, że jest zdolny do romantyzmu, czułych słów i gestów, do obietnic. Drugi powód to tchórzostwo – znikanie jest dużo prostsze, niż powiedzenie komuś „Nie pasujemy do siebie, jesteś fantastyczną osobą, ale nic z tego nie będzie”, bo trzeba się wtedy zmierzyć z reakcją. On nie chce się mierzyć z rozczarowaniem i próbą przekonania go do przemyślenia tego. Przecież już to wszystko przemyślał. Trzeci powód to zostawienie sobie dodatkowej opcji – rozgląda się za czymś innym, ale jeśli niczego innego nie znajdzie, to wróci do Ciebie. Jakoś się wytłumaczy. Tylko zastanów się dobrze czy chcesz być jedną z opcji, planem awaryjnym czy wolisz być jedyną opcją. Czwartym powodem jest to, że ktoś po prostu boi się związku z różnych powodów i przestraszył się swoich uczuć. Piąty powód jest taki, że ta osoba gra na kilka frontów, nie rozmawiała tylko z Tobą i wybrała kogoś innego. Szósty powód (jeżeli doszło do spotkania) może być taki, że komuś nie spodobało się to, co zrobiłaś – bo jest inaczej wychowany, bo nie widział nigdy, żeby ktoś coś takiego robił, bo uznał, że kobieta nie powinna przeklinać (oczywiście to jest tylko przykład). Kolejny powód to inne oczekiwania względem relacji.

Czynników jest nieskończona lista, ale i tak nigdy nie dowiesz się, o co chodziło i z jakiego powodu mężczyzna tak postąpił. Ghostującej osoby nie spotykają konsekwencje – tym bardziej, jeżeli mieszkacie daleko od siebie, nie pracujecie razem, nie należycie do tego samego środowiska. Dlatego to zjawisko jest tak popularne.

Jak poradzić sobie z tym, że on zniknął?

Rozumiem, że czujesz się wykorzystana, sfrustrowana – mnie też to spotkało. Tak, nie jestem wyjątkiem. Za pierwszym razem czułam się okropnie, obwiniałam się, szukałam kontaktu, przeglądałam, co robił w sieci, próbowałam się skontaktować – cisza. Za którymś razem się już przyzwyczaiłam. Wiedziałam, co jest grane i napisałam tylko wiadomość „Szkoda, że nie masz jaj, żeby chociaż odpisać i zakończyć znajomość jak człowiek”.

Moja rada? Zaakceptuj to. Nie pisz, nie dzwoń. Jeśli będzie Ci lepiej, to zablokuj tę osobę. Pisanie i dzwonienie i tak nic nie da, bo on czy ona nie odpisze. Skup się na sobie i na tym, co lubisz. Pogrążanie się w swoim cierpieniu nie sprawi, że ktoś nagle wróci – a jeśli nie ma w sobie na tyle odwagi, by odejść z honorem, to czemu masz wypłakiwać sobie oczy albo się denerwować? Niewyjaśnione sytuacje są frustrujące, ale obsesja, by je wyjaśnić, jest niezdrowa.

Oprócz ghostingu są jeszcze takie zjawiska jak caspering, czyli odpisywanie na wiadomości z kilkugodzinnym czy kilkudniowym opóźnieniem, zombieing, czyli zerwanie kontaktów poprzez zniknięcie, by napisać za jakiś czas (nawet kilka lat) co słychać. Poza tym jest jeszcze haunting, czyli zniknięcie, ale lajkowanie postów i wyświetlanie relacji drugiej osoby, a także benching – szuka sobie innej opcji, ale jesteś na ławce rezerwowej w razie, gdyby nie znalazł się nikt lepszy niż Ty.

Moim zdaniem jakby to się nie nazywało, to przejaw pogardy i braku kultury dla drugiego człowieka. Szkoda mi osób, które tego doświadczyły, przytulam Was. Dlatego uważam, że warto rozmawiać i z góry określić swoje intencje (mówię tu o związkach). Bawienie się czyimiś uczuciami jest dla mnie niedopuszczalne i niewybaczalne. Szczerość jest niezwykle ważną wartością w kontaktach międzyludzkich – fajnie, jakby wszyscy o tym pamiętali.

Czy słyszałaś kiedyś określenie ghosting? A może byłaś jego ofiarą? Co myślisz o takim zachowaniu? Zapraszam do rozmowy, a także na mojego Instagrama.

Czytaj więcej »

25 marca

Dlaczego nie musisz szanować każdego?

„Szacunek należy się każdemu”, „Ale to Twoja matka, MUSISZ ją szanować!”, „Nic szacunku do starszych nie masz!” – a Ty ile razy słyszałaś te słowa? Założę się, że niejeden raz. Od dziecka uczą nas, czym jest szacunek, wszyscy robimy te plakaty, rozmawiamy o inności, o tolerancji. Czy na pewno ten szacunek należy się każdemu bez względu na wszystko?

Na początku zawsze jesteśmy neutralni – poznajemy kogoś, próbujemy go wybadać, jesteśmy raczej otwarci na poznanie nowej osoby. W momencie, w którym ta łamie normy, zachowuje się niekulturalnie, jest nieuczciwa albo robi coś wbrew społeczeństwu, decydujemy co dalej.

Niejednokrotnie byłam świadkiem (chociaż powinnam użyć feminatywu, czyli świadkinią) sytuacji, gdzie starsza osoba wydzierała się na młodszą w autobusie czy pociągu, że ta POWINNA ustąpić jej miejsca. Słyszałam też, że „każdemu starszemu człowiekowi należy się szacunek” – a przepraszam bardzo, za co? Szanuję i toleruję osoby innej orientacji, wyznania, koloru skóry, osoby o innych poglądach politycznych, niż moje – ale czy to ma znaczyć, że na wszystko mam komuś pozwalać? W momencie, kiedy ktoś krzyczy na mnie bez powodu lub nie ma w sobie za grosz kultury, to dlaczego mam stać i się nie odzywać. Bo ktoś jest starszy? Jeśli tak, to powinien być też mądrzejszy i już nauczony kultury. Wstyd, żebym to ja musiała zwrócić uwagę, że jak wychodzi na zewnątrz, to musi zabrać kulturę ze sobą.

Słowa starszych rozbrzmiewają gniewnym echem: „To pokolenie jest niewychowane, nasze było inne” – owszem, było inne. Pod jakimi względami? Niektórzy starsi ludzie mają takie poglądy, że jak dziewczyna nie ma ślubu i zaszła w ciążę, to jest „wywłoką”, „ladacznicą” albo po prostu „kurwą”. Super, że tak łatwo przychodzi ocenianie innych. Po pierwsze nie znają całej sytuacji, a po drugie — w ich czasach antykoncepcja nie była w żaden sposób promowana, kobiety rodziły nawet ósemkę dzieci. W tamtych czasach ludzie także chodzili sobie na piwo i też potajemnie się ze sobą spotykali, więc o czym oni mówią? Zmieniło się to, że jest dostęp do technologii, a młodzi chcą żyć po swojemu, nie bojąc się swoich rodziców i żyjąc według własnego scenariuszu zamiast spełniania marzeń dziadków albo rodziców.

Różnica jest w myśleniu i w komunikacji oraz świadomości. Pokolenie naszych dziadków i ich dzieci uważa, że szacunkiem jest posłuszeństwo, brak reakcji na obrażanie, na agresję, wykonywanie poleceń bez zastanawiania się i bez gadania. Są z czasów, gdzie przemoc fizyczna i psychiczna niestety była na porządku dziennym. Dlatego, teraz gdy ktoś robi inaczej, niż sobie zaplanowali, lecą wyzwiska i niewybredne komentarze. Wynika to także z poczucia braku kontroli – każdy ma prawo decydować o sobie i przeżyć swoje życie tak, jak sobie zapragnie.

Jak mam szanować np. matkę, która mnie urodziła, a później przez całe moje życie się mną nie interesowała? 9 miesięcy ciąży vs 30 lat życia, no poświęciła bardzo dużo czasu, dziękuję. Jak mam szanować babcię, która nigdy mnie nie pochwaliła i zawsze mogłam liczyć na krytykę oraz złe słowo? Brata alkoholika, który żyje z ciągłych kredytów lub kolegę z pracy, który flirtuje z każdą napotkaną kobietą, mając chorą żonę? Oczywiście są to przykłady.

Bardzo łatwo przychodzi ludziom wymaganie szacunku od kogoś – bo tak, bo są przekonani o swojej wyjątkowości, bo są próżni. Pamiętam, jak raz pewna kobieta powiedziała do mnie „masz mnie szanować, rozumiesz?” – według niej nie okazałam jej szacunku, gdy rozmawiała ze mną o swoim mężu, a ja powiedziałam, że chyba coś w takim razie źle robi, skoro się kłócą. Wpadła w histerię i zabroniła mi się mieszać do JEJ życia. JEJ życia, o którym PRZED CHWILĄ mi opowiadała SAMA Z SIEBIE. No ale dlaczego mam ją szanować, skoro ona w taki sposób odnosi się do mnie, a do męża jak do psa? Chociaż kiedy wychodzą do ludzi, to są szczęśliwą, bezproblemową rodziną. Ta kobieta absolutnie nie zasłużyła sobie na sympatię, a tym bardziej na szacunek z mojej strony.

Dorośli bardzo nie lubią, gdy kwestionuje się ich autorytet. Często zapominają, że swoim zachowaniem pokazują, iż nie są żadnym autorytetem i że nie ma czegoś takiego jak „automatyczny szacunek”– jest neutralność przy poznawaniu, tak jak wspomniałam wcześniej.

Dopóki nikt nie przekracza moich granic, nie obraża mnie, nie atakuje i zachowuje się kulturalnie w stosunku do mnie, jestem neutralna. Żeby kogoś szanować, ktoś musi sobie na to zasłużyć. Jak? Bardziej będę szanowała nauczyciela, który zaangażuje się w lekcje, poświęci czas na merytoryczne przygotowania i zadba o to, by było ciekawie, niż anglistkę z mojego gimnazjum, która była wychowawcą w jednej z klas i powiedziała do ucznia „jak cię widzę, to mi się nóż w kieszeni otwiera” i nigdy nie siliła się na tłumaczenie czegokolwiek, przez co uczniowie mieli słabe oceny. Serio, powiedzenie uczniowi czegoś takiego sprawia, że ktoś czuje się lepszy? No to powodzenia w walce o szacunek. Nie tylko czyjegoś, ale także swojego.

Wykorzystywanie wieku jako argument do szacunku jest słabe. A już wykorzystywanie strachu, żeby ktokolwiek Cię szanował, jest bardzo nie na miejscu. Co z tego, że ktoś wykonuje wszystkie zadania albo pozwala Ci coś zrobić ze strachu przed Tobą? Przy pierwszej możliwej okazji takie osoby odejdą, wbijając nóż w plecy, bo były źle traktowane i upokarzane. Nikt nie chce mieć styczności z ową personą.

Wymuszanie szacunku na kimkolwiek, nigdy nie kończy się chcianym efektem. Na szacunek trzeba sobie zapracować, a nie jest to wcale takie łatwe – chyba że jesteś człowiekiem, który na co dzień ratuje bezdomne psy, a po pracy chodzi do jadłodajni, by charytatywnie gotować tam posiłki. Chociaż pewnie i tak znajdzie się ktoś, komu się to nie spodoba.

A Ty jak myślisz, czy na szacunek trzeba zasłużyć? Kogo szanujesz i dlaczego? Zapraszam do dyskusji, a także na mojego Instagrama.

Czytaj więcej »

12 marca

Jak przestać się bać wizyty u psychologa, psychiatry?

Jak ważne jest zdrowie psychiczne, mówią nam głównie w Internecie. W innych mediach obraz człowieka chodzącego do psychiatry przedstawiany jest negatywnie i stereotypowo. Mówią, że warto zadbać o siebie, szukać pomocy, gdy dzieje się coś złego. Przecież ja to wiem i Ty to wiesz, więc dlaczego dalej ludzie boją się szukać pomocy? Zdrowie psychiczne powinno być stawiane na równi ze zdrowiem fizycznym – boli Cię kolano, idziesz do lekarza. To dlaczego, gdy czujesz się źle psychicznie i zmagasz z niepokojącymi objawami, nie idziesz do psychiatry lub psychologa?

Kiedyś jak ktoś szedł do psychologa albo psychiatry, to słyszało się „wariat, no wariat!” i wyobrażało sobie człowieka przypiętego pasami do łóżka za dnia, który zaś w nocy wchodzi na wzgórze dokładnie o 2:15 i wyje do księżyca jakby świat miał się skończyć. Tymczasem do psychiatry chodzą ludzie, którzy zmagają się na przykład z bezsennością albo mający problemy z koncentracją. Z pomocy psychologicznej korzystają sławy – aktorzy, piłkarze, malarze, a nawet politycy.

Sama bardzo dobrze pamiętam, jak miałam 13 lat i babcia szła ze mną do gabinetu psychiatrycznego. Mieszkam w małej miejscowości, babcia nie chciała, żeby mówiono o jej wnuczce, że ma nierówno pod sufitem. Dlatego szłyśmy późnym wieczorem, zimą, około 20. Następnie do psychologa byłam umawiana też tak, żeby było ciemno i żeby nikt mnie przypadkiem nie zobaczył, bo wstyd na całą wieś. Przez te przekonania naszych dziadków czy rodziców, ciężko jest się czasami przemóc.

Jaka jest różnica pomiędzy psychiatrą, psychologiem a psychoterapeutą?

Najprościej mówiąc: psychiatra zdiagnozuje Cię, przepisze leki i skieruje do psychologa. Leczy zaburzenia psychiczne. Ukończył lub ukończyła studia medyczne.

Psycholog to osoba, która stawia diagnozę psychologiczną, zajmuje się poradnictwem. Nie może przepisywać żadnych leków. Ma ukończone studia psychologiczne albo szkołę psychoterapii. Może prowadzić psychoterapię, jeśli ma certyfikat.

Psychoterapeuta leczy zaburzenia lękowe, osobowościowe, choroby psychosomatyczne i inne problemy natury psychicznej. Warunkiem pracy jako psychoterapeuta, jest terapia, którą powinien odbyć psychoterapeuta. Zwykle potrzebne do wykonywania zawodu jest szkolenie podyplomowe i certyfikat. Nie może przepisywać leków.

Dlaczego boimy się psychiatrów i psychologów?

1. Zamkną mnie w szpitalu psychiatrycznym i zawiną w kaftan.

To tak nie działa. Osoba, która samodzielnie idzie do psychiatry, nie stwarza zagrożenia dla innych oraz siebie nie może być siłą zaciągnięta i zamknięta w szpitalu. Do skierowania do szpitala trzeba mieć przesłanki, np. nieskuteczna terapia lekami, pogarszający się stan zdrowia albo zaniedbanie siebie przez chorobę (niespożywanie płynów i pokarmów).

2. Dam sobie radę samodzielnie, zawsze sobie radzę.

Dawanie sobie samemu rady jest w porządku, ale nie w momencie, kiedy masz problemy ze zdrowiem psychicznym. Niepokojące objawy mogą się nasilić i może doprowadzić to do poważniejszych konsekwencji. Lekarz pomoże określić, w czym tkwi problem i pomoże w rozwiązaniu – farmakoterapią i/lub psychoterapią albo inną metodą.

3. Niemożliwe, nie mogę być aż tak chora, by iść do psychiatry.

Takie rzeczy dzieją się w książkach i filmach!

W życiu dzieją się różne rzeczy – mogłaś przeżyć coś bardzo mocno, co dało swój owoc w postaci lęków/depresji czy innych zaburzeń nawet rok później. Choroby nie ostrzegają, kiedy nas złapią. Możesz nie dowierzać, ale dane z 2019 roku mówią o tym, że 1,6 MILIONA Polaków leczy się psychiatrycznie. To powszechniejsze, niż się wydaje.

4. Ludzie będą się ze mnie śmiać.

Jeśli ktoś wyśmieje Twoje problemy ze zdrowiem psychicznym, to najwyraźniej coś z nim nie tak i powinien się zapoznać ze słowem „empatia”. Osoby, które bagatelizują i nie wierzą w istnienie chorób i mówią: „wymyślasz sobie, żeby zwrócić na siebie uwagę” / „kiedyś nie było takich chorób” – nie ma sensu z nimi dyskutować, do takich jednostek nic nie dotrze, nawet jak pokażesz im badania i dowody. Najlepiej ograniczyć kontakt, żeby się niepotrzebnie nie denerwować albo – jeśli masz na tyle cierpliwości - spróbować wyjaśnić. Ciekawe, że przy wizycie u dentysty, ten nie mówi im „ale przecież pan sobie uroił ten ból zęba!”. Terapia ma pomóc TOBIE, a nie innym i niech myślą, co chcą. A jeśli boisz się, co ludzie powiedzą, to warto poruszyć ten temat z psychologiem i popracować nad pewnością siebie.

5. Nie wiem czego się spodziewać. Nie chcę mówić wszystkiego.

Dlatego z pomocą przychodzi Internet i opisuje, czego możesz się spodziewać po wizycie u specjalisty od zdrowia psychicznego. Idziesz do gabinetu, siadasz i lekarz zapyta o podstawowe dane oraz zapyta co Ci dolega, dlaczego do niego przychodzisz. Może zapytać o relacje rodzinne, stan cywilny, związek. To nie jest nic strasznego. Wszyscy boimy się zmian, jesteśmy przyzwyczajeni do jakiegoś stanu rzeczy. Nikt nie będzie z Ciebie torturami wyciągał najskrytszych sekretów i tajemnic, których powstydziłby się sam diabeł. Mówisz tyle, na ile masz ochotę. Przed obcą osobą jest łatwiej się otworzyć, nie wiąże Cię z nią żaden stosunek emocjonalny.

6. Nie stać mnie na to.

Fakt, psychoterapia kosztuje, ale są również psychologowie na NFZ, do których dostajesz skierowanie od psychiatry. Możesz zapytać o polecenie kogoś dobrego. Możesz też odkładać sobie pieniądze i chociaż spróbować – teraz jest to o tyle łatwe, że nie musisz nawet wychodzić z domu. Możesz mieć terapię online. Zadbaj o siebie i postaw swoje potrzeby, swoje zdrowie psychiczne na pierwszym miejscu.

Jak widzisz, nie jest to takie złe, jak przedstawiają na filmach – nikt nie potraktuje Cię wstrząsami elektrycznymi na wejściu, a za drzwiami nie będzie stała ekipa z kaftanem, która tylko czeka, aż tam przyjdziesz.

Warto zadbać o siebie, o swój stan i ruszyć naprzód. Pójście do specjalisty to żaden wstyd, może Ci tylko pomóc. Jeśli wybierzesz się do psychologa, to wiedz, że nikt nie będzie Cię oceniał, mówił, co masz robić, nikt Cię tam nie wyśmieje i nie pozwoli, byś czuła się źle. Spojrzy obiektywnie na Twoje problemy i naprowadzi Cię na rozwiązanie (uwaga: nie poda gotowego rozwiązania na tacy). Zdrowie psychiczne jest mega ważne i mówię Wam to ja – osoba, która z lekarzami jest już na „cześć”. Nie potrzebujesz skierowania do psychiatry. Z kolei, jeśli psychiatra stwierdzi, że psychoterapia jest wskazana, dostaniesz skierowanie do psychologa.

Kiedyś opowiem jak znaleźć dobrego psychologa/psychiatrę, jakie ma cechy i kiedy należy uciekać, ponieważ nie ma się do czynienia z profesjonalistą.

Zapraszam do podzielenia się swoimi przemyśleniami w komentarzach, a także na mojego Instagrama.

Czytaj więcej »

10 marca

Najlepszy przepis na włoską bruschettę.

Usiądź wygodnie, zrelaksuj się. Opowiem Ci niesamowitą historię bruschetty! Lubię wiedzieć skąd pochodzi danie, jak ktoś na nie wpadł, dlatego podzielę się tym z Tobą. Historia bruschetty jest taka, że... jej nie ma. Nie jest wiadome kiedy ani gdzie powstała, oprócz tego, że w południowych Włoszech. Szacuje się XV wiek. Podobnie jak pizza, była daniem włoskich, niezbyt zamożnych rolników. Ma nawet swoje święto (Sagra de la bruschetta) 2 lutego. Obchodzone jest w Spello w regionie Umbria. Jest to idealna przekąska, mega prosta w zrobieniu. Podaję ten przepis jako najlepszy, bo próbowałam kilka innych, ale właśnie ten skradł mi serce.

Jakie składniki należy przygotować?

2 bułki Ciabatta
2-3 pomidory
Oliwa z oliwek
Mozarella w kulce
2-3 ząbki czosnku
Bazylia
Sól, pieprz

Sposób wykonania:

Sparz pomidory, obierz ze skóry, pokrój w kostkę. Dodaj tak samo pokrojoną mozarellę.
Pieczywo przekrój na pół, skrop oliwą z oliwek i natrzyj czosnkiem. Resztę posiekaj i dodaj do pomidorów.
Dodaj pieprz oraz sól do smaku, wymieszaj wszystko, nałóż łyżką na bułkę. Piecz w piekarniku nastawionym na 200°C przez 5-7 minut. Po wyjęciu z piekarnika posyp świeżą bazylią.

A Ty jakiego przepisu używasz? Zapraszam do podzielenia się w komentarzu i smacznego. ❤️

Zapraszam także na mojego Instagrama.️

Czytaj więcej »

07 marca

Przepis na mieszankę wybuchową - szakszukę.

Szakszuka, czyli dosłownie "mieszanka". A jaka pyszna! Przyrządzenie jest banalnie proste. Danie pochodzi z krajów Bliskiego Wschodu, nie jest dokładnie wiadomo skąd. Tunezja albo Jemen, to dwa popularne kraje, z których mogłaby pochodzić. Poczuj się jak na wakacjach, zasmakuj tamtejszej kuchni i zakochaj się w niej!

Za pierwszym razem byłam sceptycznie nastawiona, jakoś nie wyobrażałam sobie połączenia jajek z pomidorami. Ale zrobiłam raz i przepadłam. Od jakiegoś czasu robię regularnie – polecam zarówno na śniadanie, obiad jak i kolację. No dobra, ale do rzeczy.

Co będzie potrzebne?

Pomidory (ja użyłam w drobno krojonych w puszce)
1 cebula
3-4 ząbki czosnku
3-4 jajka
Oliwa
2 czerwone papryki
Przyprawy: 1 łyżeczka kminu rzymskiego, pół lub 1 łyżeczka chilli, 1 łyżeczka słodkiej papryki (może być wędzona), sól, pieprz i szczypta cukru.
Świeża bazylia, kolendra lub szczypiorek

Sposób wykonania:

Rozgrzej oliwę na patelni, dodaj pokrojoną w kostkę cebulkę i sprasowany czosnek. Kiedy warzywa się zeszklą, dorzuć pokrojoną paprykę. Gdy trochę zmięknie (po około 8 minutach) dodaj pomidory. Wsyp od razu przyprawy, gotuj przez 10 minut. Następnie utwórz na patelni 3 czy 4 wgłębienia, wbij do każdego po jajku. Przykryj pokrywką, poczekaj aż jajka się zetną.

Niezwykle aromatyczne i pyszne danie. Czy próbowaliście kiedyś szakszuki? A może macie sprawdzony przepis? Podzielcie się w komentarzu! ♥️

Czytaj więcej »

04 marca

Postcrossing, czyli podróż dookoła świata bez biletów.

Pytana o hobby wymieniam „postcrossing” - moi rozmówcy mają wtedy zdezorientowane miny, uwielbiam to robić - bo po co mam od razu powiedzieć, że to wysyłanie pocztówek?

Gdy już dowiadują się co to jest, są bardzo zdziwieni i pukają się w czoło. „Pocztówki? Przecież są maile, Facebook i inne portale społecznościowe, po co Ci to?”.Spotykam się także z mega pozytywnymi reakcjami. Są osoby, które słuchają mnie z nieskrywanym zaciekawieniem, gdy opowiadam i pokazuje zdjęcia ozdabianych pocztówek. Też byłam zdziwiona, gdy odkryłam, że nie tylko ja lubię wysyłać i otrzymywać kartki, oraz że ma to swoją nazwę! Są różne serie pocztówek - to nie jest tak, że wysyłam wszystkie pocztówki z widokiem Gdyni czy Sopotu. Są serie o niebieskich kotach, flagach państw, niektórzy użytkownicy proszą o pocztówki vintage, inni o pocztówki z sowami (na przykład ja).

Pocztówki przesyłam od dziecka, zawsze prosiłam znajomych, by wysyłali mi też kartki ze swoich wakacji albo na święta. Lubiłam to oczekiwanie. Radość, która towarzyszyła mi przy otwieraniu skrzynki pocztowej. I jest tak do dzisiaj. Nawet czekolada nie daje tyle szczęścia (przepraszam za bluźnierstwo)!

Usłyszałam kiedyś o stronie postcrossing.com, postanowiłam się zarejestrować. Aktualnie konta ma tam 801,765 osób. I ciągle ich przybywa. Projekt został wymyślony przez portugalskiego studenta, Paulo Magalhãesa w 2005 roku. Połączył wszystkich miłośników pocztówek z dostępem do internetu.

Na początku miałam obawy, dopiero miesiąc później zdecydowałam się wysłać pierwszą pocztówkę. Wylosowałam panią z Niemiec, wypisałam kartkę, podałam kod ID, który jest automatycznie przydzielony do kraju i losowanej osoby (należy umieścić go na widokówce, by odbiorca wprowadził kod do systemu). Po wprowadzeniu kodu widać ile pocztówka pokonała kilometrów, na mapce zaznaczona jest droga, można dodać zdjęcie frontu. Kartki wypełnia się zwykle w języku angielskim, chyba że znasz jakiś inny lub chcesz się go nauczyć. Tutaj zamieszczam zdjęcie podglądowe:

Najlepsze jest to, że losuję osobę z Rosji, a do mnie wysyła pocztówkę osoba z np. Tajwanu. Nigdy nie wiem co znajdę w skrzynce i w jakiej ilości. Nieraz dostałam już herbatę czy dodatkową kartę w kopercie. Oczywiście, żeby nie było za pięknie, to zdarzają się osoby, które wysyłają po prostu kawałek kartonu z wydrukowaną wiadomością - nie mam obowiązku tego rejestrować (jak i wszystkiego, co pocztówką nie jest) więc tego nie robię.

Co pisać na pocztówkach?

Co chcesz! Możesz opisać siebie, swoje miasto, jakąś ciekawostkę z Polski albo nawiązać do profilu danej osoby. Ja pisałam naprawdę na przeróżne tematy, zdarzyło mi się pisać o pingwinach czy nawet podać przepis na bigos, o podobieństwach i różnicach między Polską a krajem, do którego wysyłam pocztówkę. Pomysłów jest milion, a internet jest kopalnią inspiracji.

Co daje wysyłanie pocztówek?

Na pewno radość. Dodatkowo możesz nauczyć się czegoś nowego o świecie, nauczyć języka albo po prostu poznać jakąś osobę. Wiem, że nierzadko postcrosserzy umawiają się na wysyłanie paczek np. ze słodyczami typowymi dla ich kraju albo wymieniają się herbatami. Możesz dowiedzieć się jak wygląda Twój kraj oczami cudzoziemca albo dowiedzieć się czegoś więcej o jego narodzie.

Ciekawostka: Dostałam kiedyś pocztówkę od... kota! Niestety, nie wiem na razie gdzie ona jest, ale wiosną wezmę się za segregowanie pocztówek i powkładam je do albumów, wtedy zaktualizuję wpis.

Jakie są koszty postcrossingu?

Założenie konta jest darmowe, ale w znaczki trzeba zaopatrzyć się samodzielnie. W tej chwili znaczek zagraniczny kosztuje 8 złotych. Jak tak dalej pójdzie, to za rok wracając do tego wpisu będę się cieszyła, że tak tanio kiedyś było, bo znaczki pewnie będą kosztować więcej (dlatego wiele osób zdecydowało się na wysyłanie korespondencji przez niemiecką pocztę, za pomocą strony napiszkartke.pl - wtedy koszt znaczka to 3,50 zł poniżej 7 kartek. Od 7 w górę koszt maleje do 3 zł za sztukę. To dwa razy tańsza alternatywa).

Moje początki były zwyczajne - miałam dwa mazaki i rysowałam sama obrazki, nie jestem zbyt dobra w rysowaniu. Teraz zamawiam na AliExpress albo kupuję stacjonarnie tasiemki i naklejki, wkładam naprawdę dużo serca w ozdabianie pocztówek, by odbiorcy byli mile zaskoczeni. Mamy też grupę zrzeszającą polskich postcrosserów na Facebooku, forum oraz bardzo duży wybór kartek w sklepach internetowych.
Zazwyczaj dostaję kartki z Tajwanu, Rosji, Niemiec, USA, ponieważ z tych krajów jest najwięcej użytkowników. Moim białym krukiem są Bahamy otrzymane z innej strony - postcardunited.com, która jest podobna do postcrossing.com, ale mniej przejrzysta. Jest też mniej zarejestrowanych osób i większa szansa na otrzymanie kartki z krajów takich jak Malezja czy Sri Lanka.

Bardzo się cieszę, że taka inicjatywa powstała i że ma się dobrze - dzięki temu mogę sprawiać radość sobie i innym. Jeśli chcesz się dowiedzieć więcej, zapraszam na mojego instagrama - napisz do mnie: KLIK

Czy słyszeliście kiedyś o postcrossingu? A może macie jakieś nietypowe hobby? Zapraszam do podzielenia się w komentarzu!

Czytaj więcej »

25 lutego

Czym jest zero waste? Pomysły na oszczędność.

Wszyscy są teraz eko, jest na to moda. A czy moda na coś jest zła? Oczywiście, że nie. Moda ma do siebie to, że trwa zazwyczaj krótko. Wcale nie musi tak być - szczególnie jeśli dzięki niej można nie tylko zaoszczędzić planecie śmieci, ale także trochę pieniędzy. Świat ma ogromny problem z plastikiem, który rozkłada się setki lat. W morzach i ocenach obecnie pływa 5 miliardów ton śmieci, co czyni ten problem problemem globalnym.

Zero waste to z angielskiego zero marnowania. To idea mająca na celu zwiększenie świadomości ludzi oraz ograniczenie wytwarzania przeróżnych odpadów. To odpowiedzialne i ekologiczne życie w zgodzie z naturą. Jeżeli chcesz dowiedzieć się jak wcielić w życie zero waste, jesteś w dobrym miejscu!

Życie według idei Zero Waste polega na stosowaniu zasad 5R:

odmawiaj (refuse) – odmowa przyjęcia ulotki na ulicy albo zbieranie przedmiotów od kogokolwiek jak leci, bo „może się przyda”.
wykorzystaj ponownie (reuse) – nadawanie nabytym przedmiotom nowej roli, np. zrobienie frotek do włosów ze znoszonych ubrań albo oddanie ich do lumpeksu, zrobienie lampy z butelki po alkoholu.
recyklinguj (recycle) – segregacja odpadów do odpowiednich pojemników, zanoszenie np. zużytych baterii do punktów do tego przeznaczonych.
ograniczaj (reduce) – redukowanie używanych na co dzień rzeczy, ograniczenie kupna i konsumpcji zbędnych produktów (także towarów jednorazowych). Chodzi o to, by nie kupować oddzielnie pakowanych w folię bananów itp.
kompostuj (rot) - kompostowanie odpadków organicznych i używanie rzeczy, które mogą trafić na kompost po zużyciu, (np drewniana szczoteczka do zębów).

Jak wszyscy wiemy – nie od razu Rzym zbudowano. Małymi kroczkami można wdrażać w życie różne pomysły. Możesz myśleć, że jedna osoba nie jest w stanie niczego zmienić, ale nie jest to prawdą – popularyzowanie dobrych nawyków, które mogą w jakiś sposób pomóc nie tylko planecie, ale także Twojemu portfelowi, są potrzebne. Dołożenie przez Ciebie czy przeze mnie cegiełki to już coś.

W internecie jest pełno podpowiedzi jak być zero waste, więc podam kilka popularnych pomysłów, ale dołożę jeszcze moje doświadczenie i doświadczenia moich znajomych, pomysły z różnych grup na Facebooku.

Materiałowa torba na zakupy, żeby ograniczyć plastikowe reklamówki.
Własna butelka na wodę z filtrem.
Rezygnacja ze słomek w barach/restauracjach no i w sumie w domu też.
Sprzedanie starych ubrań (np. na Vinted czy Olx) albo oddanie ich potrzebującym.
Kupowanie przecenionych owoców/warzyw (coraz więcej sklepów ma regały z przecenionymi produktami, które nie wyglądają już jakoś super, ale wciąż są dobre).
Książki, które nie będą przez Ciebie czytane, warto sprzedać albo oddać do antykwariatu lub napisać do miejskiej biblioteki czy chcieliby przyjąć parę pozycji.
Planowanie tygodniowego menu i trzymanie się listy zakupów w sklepie.
Używanie żarówek energooszczędnych.
Kupowanie produktów na wagę – np. w Auchanie można dostać na wagę makarony, fasolę, kaszę czy ryż.
Dzielenie się jedzeniem. Jeśli wyjeżdżasz i masz w lodówce kilka produktów albo po prostu wiesz, że nie uda Ci się tego zjeść, zapytaj na jakiejś grupie studenckiej lub zero waste czy nie chcieliby jedzenia).
Pakowanie kanapek czy obiadów do szkoły/pracy w lunchboxy.
Kupowanie produktów do higieny tylko w małych ilościach. Zamiast kupować dziesięć żeli pod prysznic, kup jeden.
Używanie wielorazowych płatków do demakijażu, do których potrzebna jest tylko ciepła woda (zamówiłam na Aliexpress, ale jeszcze nie przetestowałam).
Sortowanie śmieci do odpowiednich pojemników.
Trzymanie biletów na telefonie, zamiast drukowania.
Własny kubek termiczny do kawy. Możesz wziąć kubek w rękę i iść na długi spacer.
Kupowanie warzyw i owoców na targach i bazarach.

A teraz przedstawię mniej popularne pomysły, które mogą się przydać.

Pomysły na zero waste:

Tabletki do zmywarki przedzielone na pół. Działa, jeśli naczynia nie są zbyt mocno zabrudzone i zaschnięte.
Używanie do płukania jamy ustnej wywaru z goździków (jest antybakteryjny) albo z szałwii lekarskiej, którą można samodzielnie wyhodować w domu.
Zastosowanie octu zmieszanego z gorącą wodą – poradzi sobie z kamieniem w łazience, brudną podłogą albo lustrami. Żeby znieść zapach, można dodać olejek eteryczny.
Używanie fusów z kawy jako peelingu do ciała (nie twarzy!) albo nawóz do roślin (np. hortensje, azalie, gardenie). PROTIP: W Starbucksie można dostać torbę fusów za darmo.
Uprawianie roślin i ziół na parapecie – można zasiać miętę, kolendrę, bazylię, sałatę, roszpunkę, rzeżuchę, rukolę.
Kupowanie większych ilości przypraw na Allegro – wychodzi też dużo taniej.
Zainwestowanie w maszynki do golenia na żyletki.
Freeganizm – sklepy często wyrzucają dobre jedzenie, lekko pomarszczone warzywa i owoce, a czasami nawet produkty takie jak czekolada czy jajko (tylko dlatego, że jedno z opakowania się trochę potłukło). Warto się tym zainteresować, ponieważ w kontenerach przysklepowych ląduje wiele dobrych jakościowo produktów.

Nasze decyzje mają wpływ na przyszłość. Przedstawiłam tutaj całą masę pomysłów. Zbliża się marzec – jeżeli postanowienia noworoczne nie wyszły, polecam wcielić w życie tę ideę na wiosnę. Kupiłam materiałową torbę, żeby zminimalizować użycie plastikowych siatek. Staram się nie marnować jedzenia (nie umiem wyrzucać do kosza, u mnie w domu wyrzucało się stary chleb kaczkom nad jezioro, a babcia niezjedzone posiłki dawała zwierzętom). W mieście niestety nie ma takich możliwości, ale jak zdarzy mi się mieć resztkę makaronu czy kaszy to wyrzucam ją na dwór dla ptaków. Robię sobie kawę w kubku termicznym, żeby nie wydawać pieniędzy na kawy na wynos i nie produkować śmieci.

A Ty co robisz dla środowiska? Znasz jakieś sposoby, których nie wymieniłam? Zapraszam do podzielenia się opinią, a także na mojego Instagrama.

Czytaj więcej »

17 lutego

Przepis na chinkali, czyli gruzińskie pierożki.

Jakie danie pierwsze przychodzi Ci do głowy, kiedy myślisz o Gruzji? Bo mnie chaczapuri. Ale od razu po chaczapuri na drugim miejscu plasują się gruzińskie pierożki, czyli chinkali. Tak naprawdę nie do końca znana jest ich historia, nie wiadomo czy zaczęły się pojawiać na stołach podczas najazdów Mongołów czy może dużo wcześniej. Pewna legenda gruzińska głosi, że nazwa chinkali pochodzi od żeńskiego imienia Chinda. Kobieta była małżonką lokalnego przywódcy osady. Wymyśliła ona kołduny, by karmić nimi gości. No dobra, ale czym nadziać te pierogi? W każdym regionie jest inaczej: farsz wieprzowo-wołowy, baranina, grzyby, ser albo ziemniaki. Ale! Zdarzają się też pierożki na słodko z owocami albo twarogiem.

Będąc na wakacjach w Krakowie czy przechadzając się Monciakiem w Sopocie, odwiedziłam parę razy gruzińskie restauracje. Lubię poznawać smaki, więc dlaczego nie. Zastanawiałam się co zamówić, akurat kelner szedł z pierogami, więc niewiele myśląc – zamówiłam. Raz się żyje! Trochę się obawiałam, bo w menu było wspomniane, że danie jest pikantne, a nie przepadam za zbyt wyrazistymi potrawami. No ale co mnie nie zabije, to wzmocni czy jakoś tak.
Zostało mi przyniesione 5 sztuk. Byłam trochę zła na siebie, bo jak niby mam się najeść 5 sztukami? Moje obawy były bezpodstawne, udało się najeść - są naprawdę syte. Pierożki były tak pyszne, że w czasie lockdownu postanowiłam je odtworzyć i wyszły bardzo podobne w smaku do tego, co zjadłam w restauracji. Mam nadzieję, że kiedyś dane będzie mi spróbować ich w Gruzji.

Poniżej lista składników na 32 sztuki.

Ciasto: 1 kg mąki
ok. 2 szklanki ciepłej wody
1 łyżeczka soli
1-2 łyżki oleju
Farsz: 400 g mielonej wieprzowiny
500 g mielonej wołowiny
dwie duże cebule
ok. 400 ml rosołu lub warzywnego bulionu
1,5 łyżeczki mielonej kolendry, najlepiej świeżej
2 łyżeczki soli
1 łyżeczka czarnego pieprzu
3 łyżki posiekanej kolendry albo natki pietruszki (ja robiłam z pietruszką).
Opcjonalnie możesz dodać chilli, jeśli lubisz ostrzejsze jedzenie.

Wykonanie: Wymieszaj mąkę, sól i wodę. Dodaj olej. Zagniataj ciasto na stolnicy albo w mikserze. Zostaw je na kwadrans, żeby trochę odpoczęło.
Podsmaż cebulę na patelni do zeszklenia (możesz też dodać surową, według życzenia).
Weź dużą miskę i przełóż do niej mięso, przyprawy, a także cebulę.
Dodaj szklankę bulionu i wymieszaj. Gdy mięso wchłonie cały bulion, dodaj kolejną szklankę (dodawaj po trochu, żeby nie przesadzić i żeby mięso miało odpowiednią konsystencję, tzn. trzeba uważać, żeby nie lało się).
Wróć do ciasta. Rozwałkuj je na około 3mm grubości, średnica jakieś 12 albo 13 cm będzie odpowiednia.
Pierogi zawija się w sakiewkę, tutaj link do youtube jak można to robić: KLIK
Ale jeśli sprawia Ci to trudność, możesz po prostu połączyć ze sobą wszystkie końce.
Chinkali wrzuć do gotującej się, osolonej wody. Gdy wypłyną, zmniejsz ogień do minimum.
Gotuj ok 15-20 min, w zależności od grubości ciasta.

Jak jeść chinkali?

Rękoma. Należy złapać za ogonek, wgryźć się, wypić bulion ze środka, a później dokończyć resztę. Tradycyjnie zostawia się ogonki na talerzu, nie trzeba ich jeść – polecam zostawianie, ponieważ mimo długiego gotowania swoich kołdunów, było czuć, że grubsze ciasto nie było zupełnie ugotowane. Jeśli wyjdzie za dużo, można bez problemu je zamrozić.

Jest z tym trochę bawienia się, ale warto. Chociaż dla osób mających wprawę w klejeniu uszek na święta czy robieniu pierogów na obiad, nie powinno być to trudne. Zdarzyło Ci się kiedyś jeść jakąś gruzińską potrawę? Zapraszam do podzielenia się swoimi doświadczeniami. Zostawiam też link do mojego Instagrama.

Czytaj więcej »