28 kwietnia

Odwaga - czy jest potrzebna do tworzenia w sieci?

 

Cześć, Kochani! Dzisiaj wpis na temat odwagi do tworzenia w Internecie. Chciałabym zorganizować wyzwanie rozwojowe na Instagramie, czy będą jakieś chętne osoby?

Czy do tworzenia w sieci potrzebna jest odwaga?

Od momentu założenia bloga i instagrama, zadaję sobie to pytanie. Jako mała dziewczynka miałam stronę o czarodziejkach WITCH albo o moim codziennym życiu, o problemach. Wtedy prowadziłam go z dziewczynami, z którymi dzisiaj już jedyne co nas łączy to to, że dawno temu się znałyśmy. Wtedy nikt nie przejmował się tym, czy ktoś będzie chciał to czytać, liczyła się zabawa.

Czytam różne blogi i obserwuję ludzi w mediach społecznościowych, nauczyłam się oddzielać ziarno od plew. Nawet twórcy, którzy są powszechnie lubiani, zmagają się z hejtem. Nie jest to konstruktywna krytyka, a zwykły hejt. Zawsze znajdzie się ktoś, kto zmiesza Cię z błotem, będzie chciał zniszczyć albo ośmieszyć – tak po prostu, z zazdrości, zawiści, bo żyje w takim środowisku.

Gdy osiągasz sukces, to widać kto Ci kibicował – fałszywi przyjaciele wypomną, będą zniechęcać i odejdą, pisząc później na forach społecznościowych, jaka to nie byłaś 10 lat temu. Zostaną osoby, szczerze kibiujące i wspierające. A jeśli nie, to nie ma się czym przejmować – internety są głębokie, jak to kiedyś powiedział mój kolega z technikum. Wszędzie możesz poznać ludzi, którzy Cię wesprą, pochwalą i będą przy Tobie trwać. Przez neta nawiązuje się naprawdę fajne znajomości.

Hejterzy… może to być ktoś z Twoich znajomych albo zupełnie nieznajomy człowiek, który napisze anonimowo, że to wstyd, że pokazujesz się nieumalowana w potarganych włosach albo że Twoje życie jest na pokaz. Będzie siał plotki, które sam wymyślił albo będzie po prostu podawał je dalej.  Dlaczego znajomi to robią? Denerwują się, że Tobie coś się udaje, że być może masz odwagę, jakiej im brak – zaczynaliście tak samo, byliście równi. A Tobie się udało, choć miałaś gorsze oceny, mniejsze powodzenie u chłopaków i byłaś z biedniejszej rodziny. To niesprawiedliwe! Dlaczego właśnie Tobie się powodzi, ktoś chce czytać to, co piszesz albo kupować Twoje produkty?!  A ta zawistna koleżanka wchodzi codziennie na Twojego facebooka, by denerwować się Twoim „życiem na pokaz” i zastanawiać się, czemu Ty, a nie ona.

By wyrażać swoje poglądy albo zacząć coś robić, potrzebna jest odwaga. Odwaga i motywacja. Musisz mieć plan, wiedzieć co chcesz przekazać i tworzyć wartościowe treści. Dzisiaj tak naprawdę każdy może być influencerem (powstają nawet specjalne profile w liceach, np. w Słupsku) ale nie każdy ma do przekazania wartościowy content i robi to z pasji. Ludzie myślą, że to łatwy zarobek – to nieprawda. Godziny ciężkiej pracy i wymyślania tematów, pomysłów, zmontowanie wszystkiego jakoś sensownie i podanie w odpowiedniej, przystępnej formie. Musisz samodzielnie zdobywać czytelników, oni sami do Ciebie nie przyjdą, gdy Twoje konto nie jest popularne. No i przede wszystkim influencerzy powinni mieć pomysł na siebie, wiedzieć co chcą osiągnąć, jak i nie robić tego tylko dla sławy, poklasku. Uwielbiam i doceniam to, co robią w internecie i jak poszerzają wiedzę osoby z otwartymi głowami, np. @thetravellingonion albo @pppami czy @edytazajac.

KAŻDY, kto coś tworzy – makramy, biżuterię, obrazy i  jest osobą publiczną, np. aktorem, politykiem, dziennikarką, blogerką – będzie zmagał się zarówno z pochwałami, jak i z krytyką. Ludzie od momentu, gdy zacznie Ci się udawać, będą patrzeć Ci nie tylko na ręce – na wszystko, co kiedykolwiek zrobiłaś. Zostaniesz rozliczona z przeszłości bardziej niż na spowiedzi w kościele. W realnym życiu nikt do Ciebie nie podejdzie i nie powie Ci „Jezu, masz nos, którym można orać pole” – bo tak odważni są tylko w internecie, tam można pisać wszystko.

Sama bałam się reakcji znajomych na to, co robię, ale w sumie czego mam się wstydzić? Nawet jak ktoś miał ze mną do czynienia rok temu, to nie jestem już tą samą osobą, a jeśli rozmawiał ze mną ostatnio 10 lat temu, to mógłby się nieźle zdziwić. Charakter człowieka kształtuje się całe życie i tylko krowa nie zmienia zdania. Nie zmuszam nikogo do czytania, ale jak ktoś mnie wspiera i moje treści są dla niego interesujące, to bardzo się cieszę.

Do tworzenia w internecie potrzebna jest odwaga i dużo wytrwałości oraz cierpliwość, bo bez tego naprawdę ciężko. Nie każdy się przebije, czasami naprawdę osoby z ogromem wiedzy są mało znane, co jest smutne. Jeżeli coś tworzysz – gratuluję, trzymam kciuki i życzę Ci jak najlepiej, bo wymaga to naprawdę ciężkiej pracy, czasu i samozaparcia, ale daje dużą satysfakcję. Uważasz, że możesz komuś pomóc, nauczyć czegoś? Pisz, działaj, rób swoje. Świat potrzebuje takich ludzi!

A Ty jak myślisz, czy do tworzenia w sieci potrzebna jest odwaga? W jaki sposób rozpoczęła się Twoja przygoda z twórczością internetową? Zapraszam do rozmowy oraz na mojego Instagrama. Chciałabym również podziękować za zaangażowanie pod poprzednim postem, jest mi bardzo miło - dziękuję!

Czytaj więcej »

21 kwietnia

Po co kobiecie własne pieniądze i dlaczego warto je mieć?

 

Pieniądze są tabu, szczególnie w Polsce. Ludzie unikają tego tematu, jak mogą, jest to niewygodne. A kobieta zarabiająca pieniądze? Biznesmenka? Od razu są komentarze, że na pewno nie osiągnęła tego sama, tylko ma jakieś układy. Strasznie mnie to irytuje.

„Silna, niezależna kobieta” – są memy wyśmiewające takie osoby – silne kobiety, które nie dają sobie wejść na głowę, wiedzą czego chcą od życia i są samowystarczalne. A dlaczego taki typ kobiety jest wyśmiewany? Bo kojarzy się z feministkami, które robią zły pijar (umówmy się, są osoby, które robią  danej grupie społecznej albo całemu narodowi złą opinię, np. Polacy za granicą, którzy piją i unikają pracy albo ktoś, kto udaje eksperta, a wcale nim nie jest i mówi bzdury). Niektórzy faceci boją się takich cech u płci pięknej. Jest pełno obrazków dziewcząt z kotami, które okraszone są podpisami „silna, niezależna kobieta nie sypia sama”, czyli sugestia, że siła i niezależność u kobiet wiąże się z tym, że są wredne i nie potrzebują nikogo. Czy serio tak jest?

Babcia od zawsze wpajała mi, że mam się uczyć, żeby mieć zawód i własne pieniądze. Powtarzała: „Żebyś tylko nie musiała być zależna od nikogo!”. Z perspektywy czasu rozumiem jej zdanie i upór w mówieniu mi tego.

Nie wyobrażam sobie sytuacji, w której muszę prosić swojego chłopaka czy męża o to, by dał mi pieniądze na fryzjera albo nowe spodnie – żeby wydzielał mi cokolwiek. Byłoby to poniżej mojej godności. A później słuchać narzekania, że coś jest za drogie, że mogłabym iść do pracy, że po co chcę iść na kawę do restauracji z koleżanką, skoro w domu jest kawa i mogę ją zaprosić. Brrr.

Kobiety nie chcą już siedzieć w domu, tylko zajmować się karierą. I bardzo dobrze! Minęły czasy siedzenia w domu z dziećmi, gotowania obiadów i usługiwania. Chcemy się rozwijać, uczyć, zarabiać, poznawać ludzi i doświadczać życia. Dziś nawet siedząc w domu z dwójką brzdąców, możesz pracować przez internet, nie mając nie wiadomo jakich umiejętności – tak naprawdę wystarcza dostęp do sieci i laptop albo telefon.

Pomyśl sobie o sytuacji: matka z trójką dzieci siedzi w domu, ojciec zarabia na dom. Mężczyzna niespodziewanie umiera. Ta mama nie pracowała, od kiedy mąż przy pierwszym dziecku wziął na swoje barki ciężar utrzymania rodziny. Pojawiło się drugie dziecko, a później trzecie… i co teraz? Nie skomentuję nieumiejętności zabezpieczania się przed ciążą wśród dorosłych ludzi, ale spójrz – co ma zrobić ta babka? Niczego nie potrafi, a dzieci są małe, nie stać jej na opiekunkę, na opłacenie rachunków, na jedzenie. 

Albo inna sytuacja: jest para, która bardzo się kocha i postanawia ze sobą zamieszkać. Wszystko pięknie, jednak facet zaczyna pić i bić żonę, jest o nią bardzo zazdrosny, zamyka ją w mieszkaniu, gdy wychodzi do pracy. Ona nie może uciec, ponieważ nie ma niczego – nie pracowała, nie wróci do domu, bo spaliłaby się ze wstydu, rodzice przecież ją ostrzegali.

Te wydarzenia mogłyby mieć zupełnie inny przebieg, gdyby były oszczędności i nie oddałoby się ślepo losowi, tylko miało nad nim sprawczość. Nie stawia się wszystkiego na jedną kartę, bo życie bywa przewrotne. Pieniądze w takich sytuacjach pozwalają stawać na nogi i zaczynać od nowa.

Dziewczynki są wychowywane w taki sposób, że muszą być grzeczne, ułożone, zawsze dobrze ubrane, nauczone, a jak  odpyskują? Olaboga, diabeł w nią wstąpił! Nie możemy przeklinać, bo damom nie wypada albo chodzić po drzewach, w końcu tylko chłopcy to robią. A musimy przecież walczyć o siebie i swoje dobro, bo kto jak nie my? Same wiemy, co jest dla nas najlepsze, a boimy się upomnieć o podwyżkę albo zwrócić komuś uwagę, by przestał rzucać w naszą stronę niesmaczne żarty.

Pieniądze niby nie dają szczęścia, mimo wszystko są ważne w życiu. Nie tylko, gdy zastanie Cię losowa sytuacja, lecz także, by czuć się wolnym człowiekiem, niezależnym od kogoś. Własna kasa daje komfort, bezpieczeństwo, poczucie kontroli, stabilizację.

Po co kobiecie własne pieniądze?

Twoje pieniądze są Ci potrzebne po to, byś mogła odejść z pracy, której nie lubisz i mieć czas oraz środki do życia, gdy będziesz szukała innej pracy. Po to, byś mogła kupić sobie coś, co Ci się podoba bez poczucia winy. Po to, że gdy zdarzy się coś nieplanowanego jak dentysta czy – odpukać – choroba, to nie będziesz musiała brać pożyczki od bliskich lub z banku i spłacać odsetek. Po to, by inwestować w swój rozwój, w kursy, szkolenia, warsztaty. Po to, byś mogła zapewnić sobie życie takie, jakie chcesz. Bez słuchania kazań, wybijania z głowy pomysłów, bez pretensji, że za dużo wydajesz i że po co Ci to.

CIEKAWOSTKA: W Islamie to mężczyzna ma obowiązek zadbać o to, by jego żonie niczego nie brakowało, lecz kobieta, która zdecyduje się iść do pracy, nie musi dzielić się pieniędzmi z mężem – są tylko i wyłącznie jej.

Warto nauczyć się inwestować, oszczędzać, by nie doświadczać przemocy ekonomicznej, a także zadbać o swoją higienę psychiczną. W internecie jest pełno poradników, wiele profili na Instagramie, które tego uczą. Tylko trzeba weryfikować informacje i dokształcać się w tym temacie. Warto dbać o siebie, nie tylko w kwestii urody i zdrowia fizycznego, ale i psychicznego. I to nie jest to, że kobieta nie potrzebuje mężczyzny, tylko po prostu nie jest od niego zależna.

Dziękuję za zaangażowanie pod poprzednimi postami, to bardzo motywujące!

Co Wy o tym myślicie –  kobieta powinna mieć swoje pieniądze? A może Ty w coś inwestujesz lub robisz coś innowacyjnego? Podziel się w komentarzu, zapraszam do rozmowy oraz na mojego Instagrama.

 

Czytaj więcej »

12 kwietnia

10 sposobów na oszczędzanie pieniędzy na jedzeniu.

 

Jak zaoszczędzić pieniądze na zakupach, ale nie odmawiać sobie niczego? To jest pytanie, które spędza ludziom sen z powiek. Ceny coraz bardziej szybują w górę, a coś trzeba jeść, prać ubrania, kupować środki czystości, karmę dla zwierząt. Dlatego przychodzę z pomocą - jako studentka sama muszę się pilnować, by nie dać ponieść się magii chwili w sklepie i mam dla Ciebie kilka rad, które ułatwią Ci oszczędzanie pieniędzy.

Jak oszczędzać pieniądze na jedzeniu?

Po pierwsze primo – chodź na zakupy z pełnym brzuchem. Pomyśl, ile razy wrzucałaś do koszyka coś, czego później nie zjadłaś albo kupiłaś to pod wpływem chwili? Jak idziesz najedzona, nie ma takiego problemu. Będąc głodną, wrzucasz wszystko, jak leci, byleby tylko jak najszybciej znaleźć się w domu albo poza sklepem i zjeść. Dodatkowo produkty, które znajdą się w Twoim koszyku, będą raczej niezdrowe i mało kaloryczne – nikt, kto jest głodny i zdenerwowany, nie czyta etykiet. Warto mieć też jakąś przekąskę w zanadrzu.

Po drugie – zrób sobie listę zakupów i  trzymaj się jej, wtedy niczego nie zapomnisz. Jak będziesz chodziła po sklepie, to w końcu zabłądzisz między półkami (bo oczywiście znowu cały sklep poprzestawiany!) i kupisz coś niepotrzebnego. Nie ulegniesz wtedy pokusie „niby nie potrzebuję, ale mogę wziąć”. Nie zapomnij cyknąć zdjęcia listy tak na wszelki wypadek. Zrób realną listę zakupów, zamiast łudzić się, że będziesz jadła kiełki rzodkiewki, by być fit, a nawet ich nie lubisz.

Po trzecie – pamiętaj, że w zasięgu linii naszego wzroku, sklepy ustawiają droższe produkty. Czasami warto się schylić (ja wiem, że korzonki bolą i plecy już nie te, ale co oszczędzisz na jedzeniu, to wydasz na fizjoterapeutę 😉) bo niżej mogą się znaleźć takie same produkty, tylko tańsze i mniej znanych marek.

Po czwarte – zwróć uwagę na produkty marki własnej. Przykładowo pomidory krojone w puszce z firmy Dawtona, są produkowane dla Carrefoura. Tak samo kukurydza czy groszek Bonduelle. Wystarczy czytać informacje z tyłu puszki czy opakowania, a możesz kupić za ponad połowę to samo.

Po piąte – staraj się robić zakupy na dłużej, na przykład na dwa tygodnie. Im więcej razy będziesz w sklepie, tym więcej pieniędzy wydasz. Produkty z krótkim terminem ważności możesz zamrozić.

Po szóste - jeżeli masz swoje ulubione marki płynów do naczyń, mleka, wody, to popatrz na promocje i kup te produkty w większej ilości. Mleko UHT może stać w temperaturze pokojowej nieotwarte nawet pół roku.

PROTIP: Mieszkając w większym mieście i mając dostęp do kilku sklepów, możesz zainstalować sobie aplikację BLIX. Sama z niej korzystam i sobie chwalę. Są tam wszystkie gazetki promocyjne, które Cię interesują. Ponadto po wpisaniu w wyszukiwarkę produktów, np. oliwa z oliwek, będziesz miała listę wszystkich sklepów, w których jest promocja. Warto sobie to porównać ze stałą ceną, jeśli nie znasz regularnej ceny produktu.

Po siódme – w niektórych sklepach, np. Auchan czy w Lidlu, są lodówki z produktami, które mają krótki termin ważności. Są w promocyjnych cenach. Jeżeli znajdziesz tam mięso, możesz je kupić, poddać obróbce termicznej albo po prostu surowe zamrozić.

Po ósme – zrób zakupy online. Często wychodzi taniej niż w sklepie. Szczególnie produkty sypkie, orzechy oraz przyprawy. Przykładowo 30g (standardowe opakowanie) oregano kosztuje jakieś 2 zł. Na Allegro kilogram oregano kosztuje 21,95 zł. 34 opakowania x 2 zł = 68 zł. Oszczędzasz 46 zł i opłaca się 3 razy bardziej.

Po dziewiąte – porównuj ceny także w sklepach. Moja babcia prowadzi w zeszycie spis i jest w stanie kupić to samo masło w jednym sklepie o 2 złote taniej, niżeli w drugim.

Po dziesiąte – nie lubisz gotować lub nie masz czasu gotować, a mieszkasz sama? Dużo wydajesz na zakupy? A może ćwiczysz? W takim razie polecam wypróbować catering dietetyczny. Dieta pudełkowa jest o tyle dobra, że masz wyliczone kalorie oraz podane makroelementy i nie musisz samodzielnie tego liczyć.

Oszczędzanie pieniędzy jest proste, tylko wymaga odpowiedniego planowania i trochę czasu, wyrobienia sobie nawyków. Na jedzeniu łatwiej jest oszczędzać, w porównaniu do wody czy energii elektrycznej. Osobiście nie lubię planować, ale robienie sobie jadłospisu na kilka dni do przodu i tworzenie list zakupów naprawdę się opłaca – nie dość, że finansowo, to jeszcze czasowo, bo nie kupujesz produktów, zastanawiając się później co z nimi zrobisz, tylko od razu wiesz co, kiedy i na jak długo. I nie marnujesz czasu latając po sklepie i myśląc na bieżąco co by jutro upichcić.

A Ty, na czym oszczędzasz? Może masz sprawdzone sposoby, żeby w sklepie nie wydać fortuny? Zapraszam do komentowania wpisu oraz na mojego Instagrama.

Czytaj więcej »

06 kwietnia

Co to jest ghosting i jak sobie z nim radzić?

Piszesz sobie z kimś i nagle ta osoba przestaje odpisywać. Wydaje się, jakby została wyłączona. Wyobrażasz sobie, żebyś siedziała z kimś w kawiarni i ten ktoś nagle wyszedłby bez słowa wyjaśnienia? Ja też sobie tego nie wyobrażam, ale Internet rządzi się swoimi prawami.

Teraz, w XXI wieku, a szczególnie w dobie pandemii, najczęściej nawiązuje się relacje przez Internet i nie ma w tym nic złego. Jest kilkadziesiąt aplikacji do randkowania, Facebooki, gry, fora internetowe – naprawdę ciężko jest kogoś nie poznać.

Co to jest ghosting?

Zatem poznajesz sobie kogoś. Jest miłym, czarującym człowiekiem. Dobrze Wam się pisze. Później dobrze Wam się rozmawia, zaczynasz się otwierać, uśmiechać sama do siebie i do telefonu. Snujecie nawet plany na przyszłość. W końcu spotykacie się, spędzacie razem czas. Wracacie do swoich domów, może nawet napisze Ci, że było super i liczy na powtórkę. I… przestaje się odzywać. Ślad po nim lub po niej ginie. Nie odpisuje, nie odbiera, nie wchodzi z Tobą w żadne interakcje. Masz w głowie milion myśli, odtwarzasz spotkanie i rozmowy, robisz rachunek sumienia czy niczym go nie uraziłaś. Tworzysz w głowie historie, co mogło się stać – no bo przecież na pewno coś się stało – próbujesz sobie zracjonalizować sytuację. I nie jesteś jedyną osobą, która tego doświadczyła. Przejrzyj sobie sieć, jest kilkaset historii zrozpaczonych osób, że ktoś zniknął bez śladu i nie wiadomo co się dzieje.

To zjawisko jest na tyle powszechne, że ma nawet swoją nazwę – ghostowanie (z angielskiego jest to znikanie bez słowa, ignorowanie). Dostajesz tak zwanego kosza, ale ta osoba nie powie Ci tego w twarz, tylko znika bez śladu. Nie dość, że unika rozmów z Tobą, to przestaje udzielać się w sieci – nie komentuje zdjęć, nie jest widoczny, niczego nie udostępnia.

Ghostować można kogoś nie tylko na początku znajomości, ale także po kilku latach związku nagle zniknąć bez słowa wyjaśnienia. Zdarza się tak w małżeństwach, narzeczeństwach, a nawet w momencie, gdy mama wychodzi na chwile do sklepu po papierosy i nigdy nie wraca. Nie dotyczy to tylko bliskich relacji, ghostują np. rekruterzy na rozmowach kwalifikacyjnych – mówią, że zadzwonią (nawet jeśli nie dostaniesz pracy) a Ty czekasz, czekasz, czekasz… I nic się nie dzieje.

Jakie są powody ghostingu?

Powodów tak naprawdę jest kilka. Nie szukaj winy w sobie, bo na pewno zrobiłaś wszystko najlepiej, jak mogłaś. Pierwszym powodem jest chęć podbudowania sobie ego przez mężczyznę – chce wiedzieć, że jest atrakcyjny, że jakaś kobieta chce się z nim umówić. Ba! Jest w stanie ją w sobie rozkochać. Pokazuje Ci, jak mogłoby być pięknie w związku, że jest zdolny do romantyzmu, czułych słów i gestów, do obietnic. Drugi powód to tchórzostwo – znikanie jest dużo prostsze, niż powiedzenie komuś „Nie pasujemy do siebie, jesteś fantastyczną osobą, ale nic z tego nie będzie”, bo trzeba się wtedy zmierzyć z reakcją. On nie chce się mierzyć z rozczarowaniem i próbą przekonania go do przemyślenia tego. Przecież już to wszystko przemyślał. Trzeci powód to zostawienie sobie dodatkowej opcji – rozgląda się za czymś innym, ale jeśli niczego innego nie znajdzie, to wróci do Ciebie. Jakoś się wytłumaczy. Tylko zastanów się dobrze czy chcesz być jedną z opcji, planem awaryjnym czy wolisz być jedyną opcją. Czwartym powodem jest to, że ktoś po prostu boi się związku z różnych powodów i przestraszył się swoich uczuć. Piąty powód jest taki, że ta osoba gra na kilka frontów, nie rozmawiała tylko z Tobą i wybrała kogoś innego. Szósty powód (jeżeli doszło do spotkania) może być taki, że komuś nie spodobało się to, co zrobiłaś – bo jest inaczej wychowany, bo nie widział nigdy, żeby ktoś coś takiego robił, bo uznał, że kobieta nie powinna przeklinać (oczywiście to jest tylko przykład). Kolejny powód to inne oczekiwania względem relacji.

Czynników jest nieskończona lista, ale i tak nigdy nie dowiesz się, o co chodziło i z jakiego powodu mężczyzna tak postąpił. Ghostującej osoby nie spotykają konsekwencje – tym bardziej, jeżeli mieszkacie daleko od siebie, nie pracujecie razem, nie należycie do tego samego środowiska. Dlatego to zjawisko jest tak popularne.

Jak poradzić sobie z tym, że on zniknął?

Rozumiem, że czujesz się wykorzystana, sfrustrowana – mnie też to spotkało. Tak, nie jestem wyjątkiem. Za pierwszym razem czułam się okropnie, obwiniałam się, szukałam kontaktu, przeglądałam, co robił w sieci, próbowałam się skontaktować – cisza. Za którymś razem się już przyzwyczaiłam. Wiedziałam, co jest grane i napisałam tylko wiadomość „Szkoda, że nie masz jaj, żeby chociaż odpisać i zakończyć znajomość jak człowiek”.

Moja rada? Zaakceptuj to. Nie pisz, nie dzwoń. Jeśli będzie Ci lepiej, to zablokuj tę osobę. Pisanie i dzwonienie i tak nic nie da, bo on czy ona nie odpisze. Skup się na sobie i na tym, co lubisz. Pogrążanie się w swoim cierpieniu nie sprawi, że ktoś nagle wróci – a jeśli nie ma w sobie na tyle odwagi, by odejść z honorem, to czemu masz wypłakiwać sobie oczy albo się denerwować? Niewyjaśnione sytuacje są frustrujące, ale obsesja, by je wyjaśnić, jest niezdrowa.

Oprócz ghostingu są jeszcze takie zjawiska jak caspering, czyli odpisywanie na wiadomości z kilkugodzinnym czy kilkudniowym opóźnieniem, zombieing, czyli zerwanie kontaktów poprzez zniknięcie, by napisać za jakiś czas (nawet kilka lat) co słychać. Poza tym jest jeszcze haunting, czyli zniknięcie, ale lajkowanie postów i wyświetlanie relacji drugiej osoby, a także benching – szuka sobie innej opcji, ale jesteś na ławce rezerwowej w razie, gdyby nie znalazł się nikt lepszy niż Ty.

Moim zdaniem jakby to się nie nazywało, to przejaw pogardy i braku kultury dla drugiego człowieka. Szkoda mi osób, które tego doświadczyły, przytulam Was. Dlatego uważam, że warto rozmawiać i z góry określić swoje intencje (mówię tu o związkach). Bawienie się czyimiś uczuciami jest dla mnie niedopuszczalne i niewybaczalne. Szczerość jest niezwykle ważną wartością w kontaktach międzyludzkich – fajnie, jakby wszyscy o tym pamiętali.

Czy słyszałaś kiedyś określenie ghosting? A może byłaś jego ofiarą? Co myślisz o takim zachowaniu? Zapraszam do rozmowy, a także na mojego Instagrama.

Czytaj więcej »

25 marca

Dlaczego nie musisz szanować każdego?

 

„Szacunek należy się każdemu”, „Ale to Twoja matka, MUSISZ ją szanować!”, „Nic szacunku do starszych nie masz!” – a Ty ile razy słyszałaś te słowa? Założę się, że niejeden raz. Od dziecka uczą nas, czym jest szacunek, wszyscy robimy te plakaty, rozmawiamy o inności, o tolerancji. Czy na pewno ten szacunek należy się każdemu bez względu na wszystko?

Na początku zawsze jesteśmy neutralni – poznajemy kogoś, próbujemy go wybadać, jesteśmy raczej otwarci na poznanie nowej osoby. W momencie, w którym ta łamie normy,  zachowuje się niekulturalnie, jest nieuczciwa albo robi coś wbrew społeczeństwu, decydujemy co dalej.

Niejednokrotnie byłam świadkiem (chociaż powinnam użyć feminatywu, czyli świadkinią) sytuacji, gdzie starsza osoba wydzierała się na młodszą w autobusie czy pociągu, że ta POWINNA ustąpić jej miejsca. Słyszałam też, że „każdemu starszemu człowiekowi należy się szacunek” – a przepraszam bardzo, za co? Szanuję i toleruję osoby innej orientacji, wyznania, koloru skóry, osoby o innych poglądach politycznych, niż moje – ale czy to ma znaczyć, że na wszystko mam komuś pozwalać?  W momencie, kiedy ktoś krzyczy na mnie bez powodu lub nie ma w sobie za grosz kultury, to dlaczego mam stać i się nie odzywać. Bo ktoś jest starszy? Jeśli tak, to powinien być też mądrzejszy i już nauczony kultury. Wstyd, żebym to ja musiała zwrócić uwagę, że jak wychodzi na zewnątrz, to musi zabrać kulturę ze sobą.

Słowa starszych rozbrzmiewają gniewnym echem: „To pokolenie jest niewychowane, nasze było inne” – owszem, było inne. Pod jakimi względami? Niektórzy starsi ludzie mają takie poglądy, że jak dziewczyna nie ma ślubu i zaszła w ciążę, to jest „wywłoką”, „ladacznicą” albo po prostu „kurwą”. Super, że tak łatwo przychodzi ocenianie innych. Po pierwsze nie znają całej sytuacji, a po drugie — w ich czasach antykoncepcja nie była w żaden sposób promowana, kobiety rodziły nawet ósemkę dzieci. W tamtych czasach ludzie także chodzili sobie na piwo i też potajemnie się ze sobą spotykali, więc o czym oni mówią? Zmieniło się to, że jest dostęp do technologii, a młodzi chcą żyć po swojemu, nie bojąc się swoich rodziców i żyjąc według własnego scenariuszu zamiast spełniania marzeń dziadków albo rodziców.

Różnica jest w myśleniu i w komunikacji oraz świadomości. Pokolenie naszych dziadków i ich dzieci uważa, że szacunkiem jest posłuszeństwo, brak reakcji na obrażanie, na agresję, wykonywanie poleceń bez zastanawiania się i bez gadania. Są z czasów, gdzie przemoc fizyczna i psychiczna niestety była na porządku dziennym. Dlatego, teraz gdy ktoś robi inaczej, niż sobie zaplanowali, lecą wyzwiska i niewybredne komentarze. Wynika to także z poczucia braku kontroli – każdy ma prawo decydować o sobie i przeżyć swoje życie tak, jak sobie zapragnie.

Jak mam szanować np. matkę, która mnie urodziła, a później przez całe moje życie się mną nie interesowała? 9 miesięcy ciąży vs 30 lat życia, no poświęciła bardzo dużo czasu, dziękuję. Jak mam szanować babcię, która nigdy mnie nie pochwaliła i zawsze mogłam liczyć na krytykę oraz złe słowo? Brata alkoholika, który żyje z ciągłych kredytów lub kolegę z pracy, który flirtuje z każdą napotkaną kobietą, mając chorą żonę? Oczywiście są to przykłady.

Bardzo łatwo przychodzi ludziom wymaganie szacunku od kogoś – bo tak, bo są przekonani o swojej wyjątkowości, bo są próżni. Pamiętam, jak raz pewna kobieta powiedziała do mnie „masz mnie szanować, rozumiesz?” – według niej nie okazałam jej szacunku, gdy rozmawiała ze mną o swoim mężu, a ja powiedziałam, że chyba coś w takim razie źle robi, skoro się kłócą. Wpadła w histerię i zabroniła mi się mieszać do JEJ życia. JEJ życia, o którym PRZED CHWILĄ mi opowiadała SAMA Z SIEBIE. No ale dlaczego mam ją szanować, skoro ona w taki sposób odnosi się do mnie, a do męża jak do psa? Chociaż kiedy wychodzą do ludzi, to są szczęśliwą, bezproblemową rodziną. Ta kobieta absolutnie nie zasłużyła sobie na sympatię, a tym bardziej na szacunek z mojej strony.

Dorośli bardzo nie lubią, gdy kwestionuje się ich autorytet. Często zapominają, że swoim zachowaniem pokazują, iż nie są żadnym autorytetem i że nie ma czegoś takiego jak „automatyczny szacunek”– jest neutralność przy poznawaniu, tak jak wspomniałam wcześniej.

Dopóki nikt nie przekracza moich granic, nie obraża mnie, nie atakuje i zachowuje się kulturalnie w stosunku do mnie, jestem neutralna. Żeby kogoś szanować, ktoś musi sobie na to zasłużyć. Jak? Bardziej będę szanowała nauczyciela, który zaangażuje się w lekcje, poświęci czas na merytoryczne przygotowania i zadba o to, by było ciekawie, niż anglistkę z mojego gimnazjum, która była wychowawcą w jednej z klas i powiedziała do ucznia „jak cię widzę, to mi się nóż w kieszeni otwiera” i nigdy nie siliła się na tłumaczenie czegokolwiek, przez co uczniowie mieli słabe oceny. Serio, powiedzenie uczniowi czegoś takiego sprawia, że ktoś czuje się lepszy? No to powodzenia w walce o szacunek. Nie tylko czyjegoś, ale także swojego.

Wykorzystywanie wieku jako argument do szacunku jest słabe. A już wykorzystywanie strachu, żeby ktokolwiek Cię szanował, jest bardzo nie na miejscu. Co z tego, że ktoś wykonuje wszystkie zadania albo pozwala Ci coś zrobić ze strachu przed Tobą? Przy pierwszej możliwej okazji takie osoby odejdą, wbijając nóż w plecy, bo były źle traktowane i upokarzane. Nikt nie chce mieć styczności z ową personą.

Wymuszanie szacunku na kimkolwiek, nigdy nie kończy się chcianym efektem. Na szacunek trzeba sobie zapracować, a nie jest to wcale takie łatwe – chyba że jesteś człowiekiem, który na co dzień ratuje bezdomne psy, a po pracy chodzi do jadłodajni, by charytatywnie gotować tam posiłki. Chociaż pewnie i tak znajdzie się ktoś, komu się to nie spodoba.

A Ty jak myślisz, czy na szacunek trzeba zasłużyć? Kogo szanujesz i dlaczego? Zapraszam do dyskusji, a także na mojego Instagrama.

Czytaj więcej »

12 marca

Jak przestać się bać wizyty u psychologa, psychiatry?

 

Jak ważne jest zdrowie psychiczne, mówią nam głównie w Internecie. W innych mediach obraz człowieka chodzącego do psychiatry przedstawiany jest negatywnie i stereotypowo. Mówią, że warto zadbać o siebie, szukać pomocy, gdy dzieje się coś złego. Przecież ja to wiem i Ty to wiesz, więc dlaczego dalej ludzie boją się szukać pomocy? Zdrowie psychiczne powinno być stawiane na równi ze zdrowiem fizycznym – boli Cię kolano,  idziesz do lekarza. To dlaczego, gdy czujesz się źle psychicznie i zmagasz z niepokojącymi objawami, nie idziesz do psychiatry lub psychologa?

Kiedyś jak ktoś szedł do psychologa albo psychiatry, to słyszało się „wariat, no wariat!” i wyobrażało sobie człowieka przypiętego pasami do łóżka za dnia, który zaś w nocy wchodzi na wzgórze dokładnie o 2:15 i wyje do księżyca jakby świat miał się skończyć. Tymczasem do psychiatry chodzą ludzie, którzy zmagają się na przykład z bezsennością albo mający problemy z koncentracją. Z pomocy psychologicznej korzystają sławy –  aktorzy, piłkarze, malarze, a nawet politycy.

Sama bardzo dobrze pamiętam, jak miałam 13 lat i babcia szła ze mną do gabinetu psychiatrycznego. Mieszkam w małej miejscowości, babcia nie chciała, żeby mówiono o jej wnuczce, że ma nierówno pod sufitem. Dlatego szłyśmy późnym wieczorem, zimą, około 20. Następnie do psychologa byłam umawiana też tak, żeby było ciemno i żeby nikt mnie przypadkiem nie zobaczył, bo wstyd na całą wieś. Przez te przekonania naszych dziadków czy rodziców, ciężko jest się czasami przemóc.

Jaka jest różnica pomiędzy psychiatrą, psychologiem a psychoterapeutą?

Najprościej mówiąc: psychiatra zdiagnozuje Cię, przepisze leki i skieruje do psychologa. Leczy zaburzenia psychiczne. Ukończył lub ukończyła studia medyczne.

Psycholog to osoba, która stawia diagnozę psychologiczną, zajmuje się poradnictwem. Nie może przepisywać żadnych leków. Ma ukończone studia psychologiczne albo szkołę psychoterapii. Może prowadzić psychoterapię, jeśli ma certyfikat.

Psychoterapeuta leczy zaburzenia lękowe, osobowościowe, choroby psychosomatyczne i inne problemy natury psychicznej. Warunkiem pracy jako psychoterapeuta, jest terapia, którą powinien odbyć psychoterapeuta. Zwykle potrzebne do wykonywania zawodu jest szkolenie podyplomowe i certyfikat. Nie może przepisywać leków.

Dlaczego boimy się psychiatrów i psychologów? 

1.      Zamkną mnie w szpitalu psychiatrycznym i zawiną w kaftan.

To tak nie działa. Osoba, która samodzielnie idzie do psychiatry, nie stwarza zagrożenia dla innych oraz siebie nie może być siłą zaciągnięta i zamknięta w szpitalu. Do skierowania do szpitala trzeba mieć przesłanki, np. nieskuteczna terapia lekami, pogarszający się stan zdrowia albo zaniedbanie siebie przez chorobę (niespożywanie płynów i pokarmów).

2.     Dam sobie radę samodzielnie, zawsze sobie radzę.

Dawanie sobie samemu rady jest w porządku, ale nie w momencie, kiedy masz problemy ze zdrowiem psychicznym. Niepokojące objawy mogą się nasilić i może doprowadzić to do poważniejszych konsekwencji. Lekarz pomoże określić, w czym tkwi problem i pomoże w rozwiązaniu – farmakoterapią i/lub psychoterapią albo inną metodą.

3.      Niemożliwe, nie mogę być aż tak chora, by iść do psychiatry. 

Takie rzeczy dzieją się w książkach i filmach!

W życiu dzieją się różne rzeczy – mogłaś przeżyć coś bardzo mocno, co dało swój owoc w postaci lęków/depresji czy innych zaburzeń nawet rok później. Choroby nie ostrzegają, kiedy nas złapią. Możesz nie dowierzać, ale dane z 2019 roku mówią o tym, że 1,6 MILIONA Polaków leczy się psychiatrycznie. To powszechniejsze, niż się wydaje.

4.      Ludzie będą się ze mnie śmiać.

Jeśli ktoś wyśmieje Twoje problemy ze zdrowiem psychicznym, to najwyraźniej coś z nim nie tak i powinien się zapoznać ze słowem „empatia”. Osoby, które bagatelizują i nie wierzą w istnienie chorób i mówią: „wymyślasz sobie, żeby zwrócić na siebie uwagę” / „kiedyś nie było takich chorób” – nie ma sensu z nimi dyskutować, do takich jednostek nic nie dotrze, nawet jak pokażesz im badania i dowody. Najlepiej ograniczyć kontakt, żeby się niepotrzebnie nie denerwować albo – jeśli masz na tyle cierpliwości - spróbować wyjaśnić. Ciekawe, że przy wizycie u dentysty, ten nie mówi im „ale przecież pan sobie uroił ten ból zęba!”. Terapia ma pomóc TOBIE, a nie innym i niech myślą, co chcą. A jeśli boisz się, co ludzie powiedzą, to warto poruszyć ten temat z psychologiem i popracować nad pewnością siebie.

5.      Nie wiem czego się spodziewać. Nie chcę mówić wszystkiego.

Dlatego z pomocą przychodzi Internet i opisuje, czego możesz się spodziewać po wizycie u specjalisty od zdrowia psychicznego. Idziesz do gabinetu, siadasz i lekarz zapyta o podstawowe dane oraz zapyta co Ci dolega, dlaczego do niego przychodzisz. Może zapytać o relacje rodzinne, stan cywilny, związek. To nie jest nic strasznego. Wszyscy boimy się zmian, jesteśmy przyzwyczajeni do jakiegoś stanu rzeczy. Nikt nie będzie z Ciebie torturami wyciągał najskrytszych sekretów i tajemnic, których powstydziłby się sam diabeł. Mówisz tyle, na ile masz ochotę. Przed obcą osobą jest łatwiej się otworzyć, nie wiąże Cię z nią żaden stosunek emocjonalny.

6.      Nie stać mnie na to.

Fakt, psychoterapia kosztuje, ale są również psychologowie na NFZ, do których dostajesz skierowanie od psychiatry. Możesz zapytać o polecenie kogoś dobrego. Możesz też odkładać sobie pieniądze i chociaż spróbować – teraz jest to o tyle łatwe, że nie musisz nawet wychodzić z domu. Możesz mieć terapię online. Zadbaj o siebie i postaw swoje potrzeby, swoje zdrowie psychiczne na pierwszym miejscu.

Jak widzisz, nie jest to takie złe, jak przedstawiają na filmach – nikt nie potraktuje Cię wstrząsami elektrycznymi na wejściu, a za drzwiami nie będzie stała ekipa z kaftanem, która tylko czeka, aż tam przyjdziesz.

Warto zadbać o siebie, o swój stan i ruszyć naprzód. Pójście do specjalisty to żaden wstyd, może Ci tylko pomóc. Jeśli wybierzesz się do psychologa, to wiedz, że nikt nie będzie Cię oceniał, mówił, co masz robić, nikt Cię tam nie wyśmieje i nie pozwoli, byś czuła się źle. Spojrzy obiektywnie na Twoje problemy i naprowadzi Cię na rozwiązanie (uwaga: nie poda gotowego rozwiązania na tacy). Zdrowie psychiczne jest mega ważne i mówię Wam to ja – osoba, która z lekarzami jest już na „cześć”. Nie potrzebujesz skierowania do psychiatry. Z kolei, jeśli psychiatra stwierdzi, że psychoterapia jest wskazana, dostaniesz skierowanie do psychologa.

Kiedyś opowiem jak znaleźć dobrego psychologa/psychiatrę, jakie ma cechy i kiedy należy uciekać, ponieważ nie ma się do czynienia z profesjonalistą.

Zapraszam do podzielenia się swoimi przemyśleniami w komentarzach, a także na mojego Instagrama.

Czytaj więcej »

10 marca

Najlepszy przepis na włoską bruschettę.

Usiądź wygodnie, zrelaksuj się. Opowiem Ci niesamowitą historię bruschetty! Lubię wiedzieć skąd pochodzi danie, jak ktoś na nie wpadł, dlatego podzielę się tym z Tobą. Historia bruschetty jest taka, że... jej nie ma. Nie jest wiadome kiedy ani gdzie powstała, oprócz tego, że w południowych Włoszech. Szacuje się XV wiek. Podobnie jak pizza, była daniem włoskich, niezbyt zamożnych rolników. Ma nawet swoje święto (Sagra de la bruschetta) 2 lutego. Obchodzone jest w Spello w regionie Umbria. Jest to idealna przekąska, mega prosta w zrobieniu. Podaję ten przepis jako najlepszy, bo próbowałam kilka innych, ale właśnie ten skradł mi serce.

Jakie składniki należy przygotować?

• 2 bułki Ciabatta
• 2-3 pomidory
• Oliwa z oliwek
• Mozarella w kulce
• 2-3 ząbki czosnku
• Bazylia
• Sól, pieprz

Sposób wykonania:

Sparz pomidory, obierz ze skóry, pokrój w kostkę. Dodaj tak samo pokrojoną mozarellę.
Pieczywo przekrój na pół, skrop oliwą z oliwek i natrzyj czosnkiem. Resztę posiekaj i dodaj do pomidorów.
Dodaj pieprz oraz sól do smaku, wymieszaj wszystko, nałóż łyżką na bułkę. Piecz w piekarniku nastawionym na 200°C przez 5-7 minut. Po wyjęciu z piekarnika posyp świeżą bazylią.

A Ty jakiego przepisu używasz? Zapraszam do podzielenia się w komentarzu i smacznego. ❤️

Zapraszam także na mojego Instagrama.️

Czytaj więcej »

07 marca

Przepis na mieszankę wybuchową - szakszukę.

 

Szakszuka, czyli dosłownie "mieszanka". A jaka pyszna! Przyrządzenie jest banalnie proste. Danie pochodzi z krajów Bliskiego Wschodu, nie jest dokładnie wiadomo skąd. Tunezja albo Jemen, to dwa popularne kraje, z których mogłaby pochodzić. Poczuj się jak na wakacjach, zasmakuj tamtejszej kuchni i zakochaj się w niej!

Za pierwszym razem byłam sceptycznie nastawiona, jakoś nie wyobrażałam sobie połączenia jajek z pomidorami. Ale zrobiłam raz i przepadłam. Od jakiegoś czasu robię regularnie – polecam zarówno na śniadanie, obiad jak i kolację. No dobra, ale do rzeczy.

Co będzie potrzebne? 

• Pomidory (ja użyłam w drobno krojonych w puszce) 
• 1 cebula
• 3-4 ząbki czosnku
• 3-4 jajka 
• Oliwa
• 2 czerwone papryki
• Przyprawy: 1 łyżeczka kminu rzymskiego, pół lub 1 łyżeczka chilli, 1 łyżeczka słodkiej papryki (może być wędzona), sól, pieprz i szczypta cukru. 
• Świeża bazylia, kolendra lub szczypiorek

Sposób wykonania: 

Rozgrzej oliwę na patelni, dodaj pokrojoną w kostkę cebulkę i sprasowany czosnek. Kiedy warzywa się zeszklą, dorzuć pokrojoną paprykę. Gdy trochę zmięknie (po około 8 minutach) dodaj pomidory. Wsyp od razu przyprawy, gotuj przez 10 minut. Następnie utwórz na patelni 3 czy 4 wgłębienia, wbij do każdego po jajku. Przykryj pokrywką, poczekaj aż jajka się zetną.

Niezwykle aromatyczne i pyszne danie. Czy próbowaliście kiedyś szakszuki? A może macie sprawdzony przepis? Podzielcie się w komentarzu! ♥️ 

Czytaj więcej »