10 sierpnia

Hity i kity lipca.

 

Witam się z Wami po dłuższej przerwie. Komentarze powpadały mi do SPAM-u, ale już wszystkie wyciągnęłam. Dzięki za informację!

Jeszcze się nie nauczyłam, że u mnie oczekiwania vs rzeczywistość prawie nigdy się ze sobą nie pokrywają – miałam pracować od sierpnia, a wciąż siedzę w domu. Póki co nie mogę niczego znaleźć, ale wytrwale szukam. Wakacje w Czarnogórze też mi nie wypalą przez to, że we wrześniu (nawet jeszcze nie wiem, którego) mam obronę licencjatu. Może tym razem dojdzie do skutku. XD Ogólnie mam obniżony nastrój od kilku dni i mam nadzieję, że w końcu będzie mi lepiej.

Postanowiłam robić serię na blogu raz w miesiącu, którą nazywam niezwykle kreatywnie – „Hity i kity”, w tym przypadku lipca. Skoro już zaktualizowałam co u mnie, to przejdę do rzeczy 😀 Nie będę dzieliła na żadne kategorie, po prostu napiszę o tym, co mi się sprawdziło lub nie sprawdziło.

Hity lipca:

Film „Powodzenia, Leo Grande”

Nauczycielka po śmierci męża postanawia sprawdzić, co straciła przez lata małżeństwa – głównie o satysfakcję seksualną. Cudowny film, łamiący stereotypy i pokazujący, jak bardzo kobiety przypisywane są do ról społecznych i kulturowych, które je ograniczają. W filmie zderzają się dwa różne światy i pokazuje on widzom, że nigdy nie jest za późno na życie. Ukazuje również relację z własnym ciałem, niepewność i kompleksy. Po prostu idźcie do kina albo obejrzyjcie w Internecie, koniecznie.

 Polędwiczki w sosie kurkowym

U mnie w domu nie jadało się kurek, ale ostatnio jadłam u brata risotto z tymi smacznymi grzybami i przepadłam! W Biedrze była promocja, więc zakupiłam i zrobiłam polędwiczki w sosie. Niebo w gębie! Znowu zrobiłam sobie ochotę na to danie. Robi się je szybko, ale płukanie kurek nie należy do moich ulubionych zajęć. 😉 Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy, dopóki jest sezon. Przepis znajdziecie tutaj.

Lampa do mieszkania

Zaciągnęłam chłopaka do Castoramy po kwiatki, a wyszliśmy z roślinami i lampą w stylu loft, która wygląda bardzo nowocześnie. Pasuje nam do mieszkania, daje dużo światła. Przyjemnością jest teraz czytanie książek. Można ją kupić tutaj.

Cięte kwiaty w domu

Niby od dawna o tym wiem, ale cięte kwiaty potrafią sprawić, że mieszkanie jest przytulniejsze i bardziej kolorowe. Nie mają zbyt długiej żywotności, ale warto je kupić dla tych kilku dni przez które będą cieszyć oczy. Tutaj akurat zdjęcie z mojego stories z Insta.

Gra planszowa „Everdell" 

Nie lubię planszówek, nudzą mnie – powiedziałabym nawet, że wręcz utrudniają upojenie alkoholowe XD oczywiście to tak z przymrużeniem oka. W lipcu miałam okazję zagrać w planszówkę „Everdell” i na początku w ogóle nie rozumiałam, o co chodzi, a później mega się wciągnęłam! Gra polega na przygotowaniu zwierząt do zimy, stawianiu budynków i uczestniczeniu w wydarzeniach. Ma piękną szatę graficzną. Ja przepadłam. To gra planszowa dla 2-4 osób. Link afilacyjny do zakupu.

Kity lipca:

  Polecana w internecie diabetolożka.

Zapłaciłam 220 zł za wizytę za wizytę u pani diabetolog, która powiedziała, że nic mi nie jest i żebym więcej biegała, olewając sprawę. Mam stwierdzoną insulinooporność, więc poczułam się zignorowana i lekarka nie zrobiła ze mną dokładnego wywiadu. Zapytała, jakie mam maksymalne tętno, gdy ćwiczę. Po mojej odpowiedzi, że 120, przewróciła oczami i powiedziała „pfff, ja mam większe”. Pierwszy i ostatni raz.

       Książka Kasi Pieluszki „Bali Tinder. Wolność i relacje”

Miałam duże oczekiwania, bo książka porusza temat wolności seksualnej u kobiet, wywołała wiele kontrowersji. Przeczytałam i mam wrażenie, że książka była pisana dla pieniędzy – kilka niepoprawionych błędów, brak chronologii. Partnerzy seksualni opisywani w taki sposób, że nie można ich od siebie odróżnić. Męczyłam się czytając. Szkoda, bo temat naprawdę potrzebny. Abstrahując od książki – wielki, ogromny minus za jeżdżenie po alkoholu albo narkotykach na skuterze.

    Adaptogeny

To substancje roślinne, wykazujące antyoksydacyjny wpływ na ciało i umysł człowieka. Jedne zmniejszają stres, inne poprawiają wydajność, a kolejne ułatwiają zasypianie. Niestety, tylko w teorii. Zaproponowano mi współpracę i adaptogen do testów. Sumiennie nie ominęłam żadnej dawki ekstraktu z ashwagandhy. Niestety, nie pokrył się z danymi na etykiecie i stronach internetowych. Gdybym miała to kupić za własne pieniądze, to na pewno nie zrobiłabym tego błędu.

To chyba wszystko, co udało mi się przetestować w tamtym miesiącu. Przypominam, że jestem też na Instagramie i na TikToku 😊

A Wy co ciekawego odkryłyście albo co Was rozczarowało w lipcu? Pogadajmy!

Czytaj więcej »

08 lipca

Kto powinien płacić na randce?

 

 Kiedyś, w latach młodości i świetności, zanim byłam w stałym związku i zanim miałam swojego konkubenta (😃) chadzałam na randki. Czasami rozmawiałam z koleżankami albo natykałam się na zapytania w internecie „kto powinien płacić na randce?”. Zdania były podzielone.

Żyjemy w czasach, w których kobiety walczą o siebie, chcą się rozwijać, spełniać marzenia. Chcemy równouprawnienia. Ale w płaceniu za randkę wcale nie chodzi o równouprawnienie, tylko zwyczajnie o miły gest – jeżeli ktoś chce za Ciebie zapłacić, to znaczy, że został tak wychowany albo ma ochotę po prostu zapłacić. Facet nie chce wtedy pokazać wyższości nad kobietą (zwykle, ale jeśli widzisz jakieś czerwone flagi, to uciekaj) tylko zazwyczaj chce być miły i pokazać się z dobrej strony.

Trochę słabo zapłacić za kogoś i pytać później „Hej, oddasz mi te 30 zł? No bo ja w sumie zapłaciłem…”. U mnie to zależało od relacji – niektórzy mężczyźni zapraszali mnie na kawę czy do restauracji albo ja sama proponowałam spotkanie (tak, kobieta też może zaproponować spotkanie i nie ma w tym nic złego). Czasami przy podaniu rachunku to było dla nich normalne, że płacili, że brali jeden rachunek. Kiedy pytałam czy oddać pieniądze, to słyszałam: „Nie no, co ty”. Nigdy nie było mi z tym źle, ale tak samo nie miałabym problemu, by zapłacić za siebie i mojego towarzysza. Nie mówię tutaj tylko o randkach, bo czasem spotykałam się pierwszy raz z jakimś kolegą poznanym w internecie i za każdym razem płacono za mnie. Skoro zapłacili, to widocznie było ich na to stać. Gdy ktoś mi coś kupuje, to następnym razem staram się odwdzięczyć.

Czy kobieta powinna płacić za siebie na spotkaniu?

  Dla mnie to nie jest kwestia honoru, nie muszę pokazywać, ze jestem w stanie za coś zapłacić. Nie będę się też wykłócała. Jak ktoś chce, to niech płaci, mnie to w ogóle nie ujmuje. Nie czułabym się urażona, gdyby ktoś powiedział, że zapomniał portfela (o ile oczywiście nie zamówiłby najdroższych dań z karty) i nie miałabym problemu, by wyłożyć pieniądze. Chyba, że to byłby trzeci raz z rzędu. 😉 Nie mam też potrzeby pokazywać, że jestem niezależna – myślę, że jak ktoś ze mną rozmawia dłużej, niż 10 minut, to jest w stanie to zauważyć.

Według savoir-vivre, powinna płacić osoba, która zaprasza na spotkanie. Bezpiecznie jest się umówić na początku, że np. płacicie rachunek na pół. Serio, nie ma nic złego w takich ustaleniach – skoro możecie iść razem na ciacho i kawę, to dlaczego nie możecie ustalić wcześniej kwestii finansowej?

Absolutnie nie oczekuję od nikogo płacenia za mnie, ale jeżeli chce to zrobić, to ok. Zawsze to ja mogę zapłacić innym razem. Nie można zaś od nikogo niczego WYMAGAĆ. Płacenie za kogoś to tylko i wyłącznie gest dobrej woli. Nikt nie powinien czuć się wykorzystywany, bo nie o to w tym wszystkim chodzi.  Są kobiety, które lubią, gdy się za nie płaci – odbierają to jako staranie się o drugą osobę. Są też takie, które chcą pokazać, że są niezależne albo czują się niekomfortowo, gdy ktoś pokrywa koszty posiłku. Jak facet chce Cię zabrać do drogiej restauracji, a Ty nie masz na to budżetu, to fajnie o tym powiedzieć, zamiast później płacić rachunek na pół i nie jeść do końca miesiąca, bo się nie wiedziało.

Ale z niego sknera, nie zapłacił za mnie!

 Słyszałam o sytuacji, gdzie kobieta powiedziała: „Chłopak nie zapłacił za mnie na randce, drugi raz się z nim nie umówiłam.” Serio? To jest powód? Nie ma nigdzie napisane, że ktokolwiek MUSI za nią płacić. A przekreślanie kogoś tylko z tego powodu jest według mnie przykre. Traktujmy ludzi po ludzku. Mamy XXI wiek. To, że facet płaci za kobietę jest ok. To, że kobieta płaci za faceta, jest ok. To, że chcecie podzielić rachunek, jest ok. To, że się wymieniacie płatnościami jest ok. Nie jest ok wykorzystywanie kogoś i oczekiwanie, że zawsze będzie płacił. Umawiamy się na spotkania, by spędzić miło czas, a nie najeść się za darmo.

A jak jest u Was? Dzielicie płatności na pół, płacicie tylko za siebie czy jeszcze inaczej? Czy uważacie, że to facet powinien płacić za posiłek? 

Czytaj więcej »

27 czerwca

Trochę prywaty. Insulinooporność, zdrowie psychiczne, wakacje.

 

Cześć, Żyjątka!

Zazwyczaj piszę posty o konkretnej tematyce, ale dzisiaj mam ochotę na coś spontanicznego. Będzie trochę o studiach, o wakacjach, o moim stanie zdrowia. Poznacie mnie też trochę lepiej, bo zazwyczaj nie piszę postów w takiej formie.

Właśnie zakończyłam najbardziej wymagające 8 miesięcy w moim życiu – miałam dwie prace, praktyki, związek na odległość i ostatni rok studiów. Licencjat napisałam w miesiąc, ale promotor nie  dopuścił mnie do obrony w czerwcu, bo „w sumie to nawet nie czytał, a ja się nie logowałam w listopadzie, więc to moja wina” 😄 No bywa, będę się broniła we wrześniu. Temat mojej pracy licencjackiej to „Odbudowa relacji rodzicielskiej przez alkoholików w okresie trzeźwienia”. Wybrałam taki temat, bo moja mama jest alkoholiczką i chciałam się dowiedzieć, jak wygląda choroba alkoholowa z perspektywy pijącego człowieka.

To nie był łatwy czas, ale nauczyłam się pracować. Gdy miałam bardzo dużo zajęć, potrafiłam zorganizować sobie dzień. Kiedyś nie umiałam sobie wyobrazić, jakim cudem ludzie łączą pracę i studia, a ja zrobiłam coś o wiele trudniejszego, zmieniłam swoje przekonania. Nienawidziłam pracować. Myślę, że to kwestia tego, że źle trafiałam. Tym razem miałam dwie naprawdę fajne prace. Jedna to wychowawca w klubie abstynenta – przychodziły tam dzieciaki z Sopotu, spędzaliśmy razem czas, graliśmy w siatkówkę, w bilard, śmialiśmy się i rozmawialiśmy o ich problemach. Druga praca to gastro na basenie – robiłam kawy, burgery, sałatki i inne tego typu rzeczy. Miałam świetną szefową, która podchodziła do mnie bardzo po ludzku, a klienci byli naprawdę cudowni.

Teraz czekam tylko na czwartek rano, by opuścić akademik i zakończyć swoją 6-letnią (z jedną przerwą półroczną) przygodę z Gdynią. Nie jest mi smutno, wręcz nie mogę się doczekać. Może kiedyś jak tu wrócę, to złapie mnie sentyment. Na razie jednak czuję ulgę. W wieku prawie 19  lat zostawiłam wszystko, praktycznie uciekłam z domu rodzinnego aż 300 km dalej. Przez ten czas spotkało mnie tutaj wiele dobrych i złych rzeczy. Cieszę się, że się odważyłam, bo gdybym została w domu rodzinnym, to by mnie zniszczyło.

Plany na najbliższy czas? Jadę do domu rodzinnego na tydzień. O ile wytrzymam aż tyle, bo moja mama jest chyba w najgorszym ciągu alkoholowym w życiu i muszę się zastanawiać czy pobycie z  babcią i wujem, którzy mieszkają w tym samym domu, jest tego warte. Później przeprowadzam się do Jarocina, gdzie będę mieszkała ze swoim chłopakiem. Od sierpnia chcę iść do jakiejkolwiek pracy, żeby zarobić na wrześniowe wakacje w Czarnogórze. Potem będę szukała pracy zgodnej z  moim wykształceniem, ale po licencjacie z pedagogiki… no cóż, nie mam jakichś fascynujących perspektyw, konieczna będzie magisterka. Chyba że do tego czasu zostanę sławna. 😆 Chcę też żyć zdrowiej, bo mam stwierdzoną insulinooporność od marca, ale niestety nie udawało mi się jeść zdrowo przez natłok obowiązków i brak czasu oraz warunków na przygotowywanie posiłków.

Przez ostatni miesiąc przyjmowałam leki na insulinooporność, ale szkodziły mi tak bardzo, że je  odstawiłam. „Trudno, najwyżej będę gruba”, stwierdziłam. Jednocześnie stan mojego zdrowia psychicznego się pogorszył, co za tym idzie, musiałam wrócić do leków przeciwlękowych. Mam  nadzieję, że uda mi się w najbliższej przyszłości podjąć terapię i zrezygnować całkowicie z leków.

Gdybyście chcieli wiedzieć, co u mnie, to zostawiam linki do Instagrama, a także… Tiktoka! Tak,  założyłam sobie, a co mi tam. Chcę swoimi treściami trafiać także do młodzieży, która często nie wie jak sobie poradzić z problemami. Codziennie dodaję stories na Instagramie. Zwykle są zabawne, ale  wlatują też różne przemyślenia, np. chodząc na praktyki, opisywałam, co się działo.

Jakie macie plany na wakacje? Macie jakieś przemyślenia związane z tym, co napisałam? Czy podoba Wam się taka forma wpisu? Pogadajmy!💗

Czytaj więcej »

07 czerwca

Dlaczego oceny nie są najważniejsze?

 

Czerwiec, wakacje zbliżają się wielkimi krokami. Dzieciaki w szkołach i młodzież będą pytane o swoje oceny. O to, czy świadectwo jest z paskiem. Może nawet dostaną za niego nagrody od rodziców czy dziadków. Czerwony pasek od czasów PRL-u oznaczał pracowitość, sumienność, wyjątkowość. Ale czy oceny naprawdę są ważne?

Szkoła uczy tego, że trzeba być najlepszym ze wszystkiego. Jak masz średnią 4,75 i umiesz liczyć logarytmy, masę Jowisza, wiesz, kim był Żeromski i znasz budowę ameby, to jesteś kozakiem. Trzeba do tego dodać znajomość modlitw na 5 i umiejętność gry w koszykówkę. Tylko… co z tego?

Moja nauka wyglądała w ten sposób...

Nigdy nie uczyłam się dobrze. Nikt o to nie zadbał w dzieciństwie, a później mi się nie chciało – nie byłam nauczona systematycznej nauki. Obecnie kończę studia z pedagogiki. Wiedza zdobyta w szkole niespecjalnie mi się na coś przydała (nie licząc oczywiście podstaw). Przynosiłam do domu 3,4 nie ucząc się poza szkołą, ale i 1 się zdarzały (moja babcia uwielbiała robić z igły widły i liczyła moje jedynki ze wszystkich przedmiotów na zebraniu, zwykle było ich około 13 i był to dla niej koniec świata i powód do ubliżania mi od nieuków). Ani razu w mojej karierze szkolnej nie miałam paska na świadectwie, ale nigdy mi to nie przeszkadzało, bo wolałam mieć życie i znajomych oraz czas dla siebie, niż 5, która nic dla mnie nie znaczyła. I pewnie, według niektórych mogłam być głupia, skoro miałam niższe oceny. Tylko że życie weryfikuje to dopiero teraz, w dorosłości. 😉

Rozumiem ludzi, którzy się uczą, bo sprawia im to przyjemność, ale no niestety, oceny nie świadczą o niczyjej wartości, tylko o tym, że potrafi się coś zakuć. Oceny nie określają tego, kim jesteś czy będziesz. Nie przekładają się na to, ile w przyszłości będziesz zarabiać i czy dostaniesz dobrą pracę. Jednak pewne cechy charakteru jak upór, umiejętność walki o swoje czy „gadane” już tak.

Stopnie nie są najważniejsze.

Mieć bardzo dobry ze wszystkiego wiąże się z niespaniem po nocach, stresem przed lekcjami, brakiem zainteresowań, czemu winni bywają rodzice. Cisną dzieci, by były jak najlepsze i karzą ich za gorsze oceny. Kto nigdy nie słyszał „a czemu nie 5?” Myślę, że niewiele jest takich osób. Fajnie, rodzicu, że możesz się pochwalić na Facebooku świadectwem córki, ale zastanów się, ile pracy ją to kosztowało i czy nie odbiło się to na jej zdrowiu. Bardzo dobrym sposobem jest rozmawianie z dzieckiem o jego trudnościach, zamiast darcia się na niego, że dostało 3 z polskiego. Powinno się nagradzać starania, a nie sam efekt.

Szkoły nastawione są na oceny. W moim byłym technikum nauczycielka matematyki zaliczyła przedmiot kilku osobom, pod warunkiem… NIEPRZYSTĄPIENIA DO MATURY, żeby nie zaniżać zdawalności... Oceny nie są wyznacznikiem niczyjej inteligencji, powinny być jedynie wskazówką. Uczymy się dla siebie. Nie dla mamy, nie dla taty, nie dla nauczyciela i koleżanek W tym samym technikum siedziałam i przepisywałam matmę przed każdą lekcją, byleby nie dostać 1 i nie być upokorzona przed klasą, żeby nauczycielka nie była zła. Co mi to dało? Tylko tyle, że nauczycielka nie krzyczała, bo matmy jak nie umiałam, tak nie umiem do dziś. Poza tym nie miało to żadnej wartości.

Mając na świadectwie niższe oceny czy nie mając paska, wcale nie jesteś gorszym człowiekiem. One w ogóle nie świadczą o inteligencji. Zamiast zwracać uwagę na rozwój dziecka, ta kierowana jest na jego stopnie.

Oczywiście nie mówię tutaj, że nauka jest nieważna. Każdy ma w sobie ciekawość świata, którą zaspokaja na różne sposoby. Mówię tylko, że oceny nie są najważniejsze. Chęć dostania się do dobrej szkoły czy otrzymania stypendium są zrozumiałymi powodami. Tylko nauka za wszelką cenę nie ma sensu. Jesteśmy RÓŻNI. Uczymy się w swoim tempie, wykonujemy pracę w swoim tempie, w innych godzinach jesteśmy produktywni. Oceny mogą w czymś pomóc, ale nie muszą. Dopóki nie zmieni się system szkolny, można tylko niwelować straty.

Jak wyglądała Twoja edukacja szkolna? #teampasek czy raczej byleby zdać? Jakie masz do tego podejście po latach? Pogadajmy!

Czytaj więcej »

15 maja

Zerwanie przez smsa. Dlaczego nie powinnaś się tym przejmować?

 

Pamiętam, że traktowałam związek poważnie i po którejś kłótni, braku kontaktu przez 3 dni dostałam pytanie na Messengerze : „Wysłać Ci rzeczy do domu?” Wiadomość zwrotna ode mnie zawierała tylko mój adres.

Pewnie, że było mi przykro, bo tak się nie robi. Miałam 21 lat, on 29. Narzekał, jakie młode dziewczyny są głupie i niedojrzałe, a zerwał ze mną w taki sposób. Pomyślałam "Serio? Kto tu jest głupi i niedojrzały?" ale zamiast litanii o jego niedojrzałości, ja wykazałam się dojrzałością. Moje gadanie niczego by nie zmieniło, tylko pogłębiło moją frustrację.

Teraz wiele rzeczy załatwia się przez internet. Płaci się rachunki, rozmawia z ludźmi, pracuje się, uczy. Tylko, że kończąc związek, można by było to zrobić twarzą w twarz, okazując drugiej stronie wsparcie i szacunek. Skoro z kimś przebywasz, jest dla Ciebie ważny, dzielisz z nim plany i marzenia, to jednak wypada spotkać się i odbyć taką rozmowę osobiście. Zakończenie związku jest smutne. Nikt nie lubi zerwań, nie jest to łatwe dla żadnej ze stron. Nikt nie chce sprawiać przykrości drugiej osobie, która była ważna - robi wszystko, by rozstanie było najdelikatniejsze.

Z jednej strony rozumiem takie wyjście jak zerwanie przez komunikator - nie trzeba znosić trudnych emocji, nie trzeba niczego wyjaśniać i można zablokować drugą stronę, gdy będzie domagała się wyjaśnień. Taka osoba nie chce przeżywać Twoich emocji, nie chce się z Tobą konfrontować - nie musi patrzeć na Twój ból i nie chce, żebyś go przekonywała do zmiany zdania. Zero stresu. Z drugiej strony… tak się zwyczajnie nie robi, bo w ten sposób okazuje się lekceważenie i to, że nie traktowało się związku poważnie.

Rozstanie powoduje gniew, frustracje, smutek i rzadko, gdy ktoś chce odejść, mówi się po prostu "ok, powodzenia". Żąda się wyjaśnień, co nie jest dziwne, bo chcemy wiedzieć, co zrobiliśmy źle. Unikanie konfrontacji pozbawia możliwości nauki przeprowadzenia trudnych rozmów. W necie są nawet gotowe wzory do zrywania przez sms czy social media. 😱

Jak sobie poradzić po zerwaniu przez SMS?

Moje poczucie wartości drastycznie się wtedy obniżyło, a nie sądziłam, że da się bardziej. Obwiniałam siebie - mogłam się bardziej starać. Ale moje obwinianie siebie trwało tylko moment i nie było na tyle duże, żebym zniżała się do walki o kogoś, kto potraktował mnie w ten sposób. Nie chciałam żadnych wyjaśnień. A czemu?

Bo  przeanalizowałam naszą relację, było mi smutno dwa dni, a później dotarło do mnie, że bardzo dobrze się stało. Bo po pierwsze zauważyłam, jak mnie traktował podczas związku, a po drugie zrobił miejsce dla bardziej wartościowych osób w moim życiu. Zauważyłam, że wmawiałam sobie, że jest lepszym człowiekiem, niż faktycznie był, idealizowałam go.

Zerwanie pozwoliło mi przyjrzeć się sobie. Skupiłam się na odkrywaniu, co lubię, czego chcę od związku i od życia. Uświadomiłam sobie np. że wyjazdy są dla mnie bardzo ważne, bo kocham okrywać nowe miejsca, smaki, kultury. Postanowiłam, że przeprowadzę się znów do Gdyni i podejdę ponownie do matury. Zrozumiałam też, że stać mnie na coś więcej i że jestem w stanie mieć w życiu lepiej - otaczać się lepszymi, nietoksycznymi ludźmi,  zadbać o swoje wykształcenie i o siebie. Żyć bez kompromisów i wybierać to, co dla mnie najlepsze.

Jeżeli coś takiego Cię spotkało, że ktoś zostawił Cię przez sms, to współczuję, bo też to przeżyłam. Ale to nie jest koniec świata. Moim zdaniem wszystko dzieje się po coś. Warto szukać pozytywów, nawet jeżeli sytuacja wydaje się trudna.

Doświadczyłaś kiedyś zerwania przez telefon? Może sama zerwałaś przez SM? W jakiej sytuacji takie zerwanie jest ok i czy można to usprawiedliwić? Pogadajmy 💓

Czytaj więcej »

03 maja

Czy matura jest potrzebna?

 

Cześć, jestem Magda, nie zdałam matury z matmy, więc nic w życiu nie osiągnę. Tak się przedstawiałam ludziom przez jakiś czas, trochę z przekąsem. Jutro zaczynają się matury, w związku tym chciałabym opowiedzieć coś o swoich – może kogoś podniesie to na duchu. W 3 technikum rzuciłam szkołę i przeprowadziłam się 250 km od domu, do Gdyni. Zaczęłam tutaj liceum zaoczne dla dorosłych, które udało mi się skończyć. Poziom nauczania był niski, gdyby nie wiedza z technikum, ciężko byłoby ze zdaniem matury.  

 Zanim wygooglujesz „Gdzie kupić maturę w Polsce?” przeczytaj. Matura w obecnych czasach nie jest tak potrzebna, jak kiedyś – nie jest już prestiżowa i nie otwiera bram do nieba na równi z kluczem św. Piotra. Potrzebna jest po to, by iść na studia. 

MOJA HISTORIA.

Nigdy nie wiedziałam, o co tyle szumu wokół tych matur, ale domyślam się, że może to być ważne dla osób, które mają same 5 i chcą iść do dobrych szkół. Ja uczyłam się przeciętnie, w zależności od tego czy mi się chciało. Zwykle nie chciało. Nie miałam żadnej poprawki, zdawałam z klasy do klasy.

Pierwszego dnia był polski, którego się nie bałam. Wiedziałam, że zdam bez problemu. Nawet nie dzięki znajomości lektur, a dzięki umiejętności lania wody. Jak postanowiłam, tak zrobiłam, polski bez problemu i z bardzo wysokim wynikiem.

Kolejny dzień to matma. Pamiętam, że padał śnieg, a ja szłam jak na skazanie. Zawsze byłam z niej słaba. Wiedziałam, że nie zdam. Jak postanowiłam... No nie zdałam, no. 🙈 Nie było to dla mnie żadnym zaskoczeniem, choć było mi przykro, bo przez 4 miesiące prawie codziennie wałkowałam wszystko od podstaw z kimś, kto mi tłumaczył. Ze strachem sprawdzałam czy są już wyniki. Po 14 się pojawiły i... zabrakło 2 (!) punktów. Byłam rozczarowana, ale nie wylewałam łez, bo tak jak wspomniałam - wiedziałam, że nie zdam.

Następnego dnia był angielski. Zawsze miałam problem z czasami i jedyna wiedza, z jaką szłam na angielski, to taka, że „Danie z kurczaka” to nie "Denmark from chicken", ale dużo większa nie była. Też udało mi się zdać.

Ustnych nie wspominam zbyt dobrze, wylosowałam temat na polskim "Środki stylistyczne do opisywania miłości w tekstach kultury i przykłady" - z perspektywy czasu myślę, że bardzo prosty temat, a wtedy miałam w głowie na przemian dwa wersy: „z autobusem Arabów zdradziła go” i „ktoś mnie pokochał, świat nagle zawirował”. NIC WIĘCEJ. Finalnie cytowałam Quebonafide, VNMa, opisałam miłość w filmach i zaliczyłam na 40%, ale przeżywam to bardziej, niż niezdaną matmę. Angielski też jakoś poszedł, w sumie do dziś nie wiem, jak go zdałam.

Wracając do matmy. W maju matury, w sierpniu poprawy. W czerwcu poleciałam do Anglii do pracy na miesiąc, żeby zarobić na korki i wróciłam w lipcu do Polski. Podeszłam do poprawy. Wcześniej brakło 2 punktów, a teraz... 1(!) Tak, jeden głupi punkt. Stwierdziłam, że się nie poddam i w styczniu chciałam złożyć deklarację maturalną, ale okazało się, że... już za późno i nie można. 🙈 Wyobraźcie sobie moje zdenerwowanie w tym momencie! Świat postanowił, że nie jest mi dane mieć maturę.

Udało się dopiero za rok. Czyli 2 lata bujałam się z niezdaną matmą, byłam jak Odyseusz wracający do Itaki albo Syzyf pchający głaz. W zupełnie niczym nie przeszkodził mi jej brak. Ale chciałam ją zdać, by spróbować studenckiego życia i może bardziej rozwinąć swoje zainteresowania. Mojej babci na tym zależało, więc chciałam zdać też trochę dla niej. W międzyczasie zrobiłam sobie w szkole policealnej instruktora ds. terapii uzależnień (przydało mi się to zupełnie po nic, ale bardzo lubiłam chodzić na zajęcia) i drugi raz wyjechałam do Anglii, tym razem na 5 miesięcy. Nigdy nikt nie zapytał mnie o wykształcenie i o maturę w pracy.

Co, jeśli nie zdam matury? 

Bez spiny, są drugie terminy. A w moim przypadku były nawet trzecie i czwarte. To, że ktoś nie ma matury, nie czyni go gorszym. Nie każdy musi ogarniać matematykę czy polski i nie każdy musi studiować - teraz dzięki internetowi można mieć wiele inspiracji i robić tyle ciekawych rzeczy, że papierek jest niepotrzebny. To, że nie uda Ci się zdać nie świadczy o tym, że niczego nie umiesz - czasem po prostu źle trafi się z zadaniami.

A jakie Ty masz wspomnienia z matury? A może masz ją przed sobą? Pogadajmy.

Czytaj więcej »

07 marca

Prezenty z okazji Dnia Kobiet dla siebie samej.

 

Hej! Trochę mnie nie było. Bardziej skupiłam się na Instagramie, niż na blogu, ale podjęłam decyzję, że jednak chcę pisać, bo sprawia mi to przyjemność. Powinnam pisać licencjat, ale licencjat nie zając 😀

Jutro 8 marca, Dzień Kobiet. W związku z tym postanowiłam napisać o tym, jak my, jako kobiety możemy same sobie sprawić przyjemność w ten dzień. No bo kto ma wiedzieć o tym lepiej, niż my? Dbanie o siebie i swoje zdrowie psychiczne oraz komfort, powinno być dla nas ważne, szczególnie w obecnej sytuacji. A jako, że jest Dzień Kobiet, to możesz to zrobić bez wyrzutów sumienia. Minęły już czasy goździków w celofanie i rajstop, nie doświadczyłam tego nigdy, ale jestem pewna, że nie tęsknię. 

LISTA 30 PREZENTÓW NA DZIEŃ KOBIET

1.     Umów się na masaż.

2.     Idź na manicure/pedicure.

3.     Zrób sobie tatuaż. Tutaj znajdziesz mój wpis o tym, jak to wygląda.

4.     Ugotuj coś, co lubisz jeść.

5.     Zamów dla siebie jedzenie z ulubionej restauracji.

6.     Idź na terapię. To nie żart. Terapia to najlepsze, co można dla siebie zrobić.

7.     Weź przyjaciółkę na kawę/ciasto/zakupy.

8.     A byłaś kiedyś w hodowli alpak? Jeśli nie, to polecam.

9.     Sprezentuj sobie świeczkę.

10.  Jedź na basen albo termy.

11.  Kup witaminy i zadbaj o swoje zdrowie.

12.  Zrób coś wyłącznie dla zabawy. Nie musi mieć sensu - grunt, by się dobrze bawić.

13.  A może komplet ładnej bielizny? Nawet pod dresami dodaje pewności siebie.

14.  Spraw sobie nowy kubek do kawy albo herbaty.

15.  Udekoruj pokój/mieszkanie fajnym plakatem, lampkami czy już nawet akcentem wielkanocnym.

16.  Zrób coś dobrego i miłego dla innej kobiety. Warto pomagać.

17.  Wybierz się do lasu i zaczerpnij świeżego powietrza, pobądź sama ze sobą.

18.  Znajdź tanie bilety i leć na weekend do któregoś z europejskich miast.

19.  Obejrzyj film, który chcesz obejrzeć od dawna przy kieliszku wina. Albo trzech. 😉

20.  Chodź cały dzień w piżamie.

21.  Zrób sobie kobiecą sesję zdjęciową. Wynajmij do tego fotografa lub spróbuj sama.

22.  Wyśpij się. Odpoczynek to nie fanaberia, a konieczność.

23.  Kup komplet ładnej biżuterii.

24.  Kup sobie książkę.

25.  Zacznij pisać dziennik. Do tego będzie potrzebny notes i fajny długopis. 

26.  Weź gorącą kąpiel z olejkami, a później wykonaj rytuały pielęgnacyjne, np. balsamowanie czy szczotkowanie ciała na sucho.

27.  Puść dowolną muzykę i potańcz! Nie wstydź się, nikt nie patrzy.

28.  Najlepsza inwestycja to inwestycja w siebie – spraw sobie kurs, szkolenie, które Cię interesuje.

29.  Odezwij się do kogoś, do kogo powinnaś się odezwać już jakiś czas temu.

30.  Spróbuj czegoś nowego – kaligrafia, gra w squasha, jump arena, motocross.

Lista jest długa. Myślę, że każda osoba bez problemu znajdzie coś dla siebie. Spodobała Ci się któraś propozycja? A może sama masz jakiś inny pomysł na uczczenie tego dnia? Pogadajmy!

Czytaj więcej »

18 grudnia

Jak nie zwariować w Święta? 8 cennych porad!

 

Nigdy nie lubiłam okresu świątecznego, bo moje święta zawsze wyglądały jak jakieś porady w magazynie „Jak nie powinny wyglądać święta?”. Dzisiaj, choć już jestem dorosłą kobietą, też jakoś specjalnie się nie cieszę. Chyba musi upłynąć jeszcze sporo wody, nim zacznę. Nie jadę w tym roku do domu, już drugi rok z rzędu, bo chcę zadbać o siebie i swoją głowę. Stawiam granicę i nie poddaję się naciskom. Już postanowiłam. Mam dla Was poradnik, jak przetrwać ten czas. 

Porady, jak przetrwać Święta.

1. Nie gotuj 30 dań, bo i tak nikt tego nie zje. 12 potraw jest tradycyjnych, ale ja np. zawsze wliczam w to chleb i herbatę. Nie lubię ryb, więc ich nie przyrządzam i patrząc realnie, to jem tylko barszcz i uszka. A jeżeli ugotujesz za dużo, możesz podzielić się jedzeniem z potrzebującymi.
2. Nie musisz urabiać się po łokcie i kleić uszek, jeśli nie lubisz – kupne też są dobre i nikt nie urwie Ci głowy za gotowy sernik. Tylko pamiętaj, BEZ RODZYNEK!
3. Przy stole zapewne pojawią się niewygodne pytania, czy komentarze, a na Twój smutek czy ostrzejszą reakcję, że „jesteś przewrażliwiona”. Albo idziesz na całość i pytasz ciotki/wujka/matki o jakąś niewygodną rzecz, albo mówisz, że nie życzysz sobie żadnych pytań i komentarzy, bo nie masz ochoty się tym dzielić i prosisz o uszanowanie Twojej decyzji. Tyle, koniec dyskusji.
4. Nie rób wszystkiego sama – zaangażuj rodzinę, partnera czy partnerkę i przestań przejmować się, że nie zrobią czegoś tak dobrze, jak Ty. Niech każdy ma wkład w święta, wcale nie musisz być przemęczona i zdenerwowana, że wszystko jest na Twojej głowie. Delegując zadania, nie będziesz chodziła i narzekała „nikt mi w tym domu nie pomaga!”.
5. Masz brudne okna? Dobra wiadomość jest taka, że Jezus nie przychodzi jak kontrola z sanepidu i nie mówi „o nie kochana, no w takim bajzlu to ja się na pewno nie będę rodził”, bo przypominam, że urodził się w stajence. Jeśli nie lubisz ich myć, to po prostu tego nie rób.
6. Zrób sobie listę świątecznych zakupów. Ja na ogół jestem zwolenniczką robienia listy zakupów zawsze, bo wtedy po prostu mniej niepotrzebnych rzeczy wpada w ręce i do koszyka, co za tym idzie, oszczędza się pieniądze. W święta kuszą promocjami i przekonują o niezbędności produktów – a po co Ci dwa karpie w cenie jednego, skoro nawet nikt go u Ciebie nie je?
7. Nie nastawiaj się, że w tym roku będzie I D E A L N I E. Idealnie zapewne nie będzie. Nie daj się zwariować reklamom o magii świąt, błyszczącym domu i cudownej rodzinie przy stole, piesku w świątecznym kubraczku, który lada chwila zacznie mówić. To media lansują taki obraz, a my niepotrzebnie nakładamy na siebie presję. Wszystko na spokojnie.
8. Nie chcesz spędzać świąt z rodziną? Nie spędzaj. Nie wiem, jaką masz rodzinę, ale każdy ma prawo żyć, jak chce. Obrażą się, że nie przyjedziesz? No trudno, ważniejsze jest Twoje zdrowie psychiczne. A jeżeli tego nie rozumieją, no to cóż – to nie Twój problem.

Święta to nie są wyścigi ani konkurs na to, kto będzie miał ładniejszy dom, kto dostanie lepszy prezent. W zamyśle to spędzenie czasu z bliskimi i uczczenie narodzin Jezusa. Nie wierzysz w Boga, a obchodzisz Święta? No to co, nie ma nigdzie w Piśmie św adnotacji „PS. Proszę o nieobchodzenie dnia moich narodzin przez ateistów i agnostyków, – pozdrawiam, Jezus Chrystus.” Masz ochotę spędzić święta sama? Spędzaj. Masz ochotę zaprosić przyjaciół? Zaproś. To Tobie ma być dobrze.

Nie wiem, czy do 24 grudnia pojawi się jeszcze jakiś wpis tutaj, ale życzę Wam spędzenia Świąt tak, jak chcecie i jak najmniej zmartwień oraz trosk.

A jakie jest Wasze nastawienie? Lubicie, obchodzicie? Macie jakieś własne tradycje? Pogadajmy!

Czytaj więcej »

30 listopada

Co mnie zaskoczyło w Neapolu?

Buongiorno! Właśnie wróciłam z Włoch. Byłam tam przez 5 dni, to była moja pierwsza przygoda z Italią. Padło na Neapol, bo akurat bilety były tanie, no i wiadomo – królestwo pizzy! Opiszę koszty, co mnie zaskoczyło i kilka anegdotek.

Generalnie czytałam, że nie poleca się Neapolu jako pierwszą wycieczkę do Włoch, ale obeszło mnie to tyle, co umiejętność rozwiązywania całek w matmie. 😉

Co mnie zaskoczyło w Neapolu?

1.     Gwar. Samochody trąbiły jak oszalałe, nawet na pustych uliczkach. Tak dla zasady, żeby kogoś pozdrowić i dać znać, że żyją. Nie zliczę, ile razy ktoś, zamiast jechać ulicą, jechał chodnikiem i prawie we mnie wjechał. A jeśli chodzi o światła, to one nic nie znaczą – Włosi totalnie je ignorują, jakby znaki w ogóle nie istniały. Znajomy jedzie skuterem, a Ty rowerem? No przecież możecie jechać w jednym tempie ruchliwą szosą i rozmawiać, bo co stoi na przeszkodzie?

2.     Wielkość kawy. Kiedy prosisz o dużą kawę, dostajesz po prostu filiżankę. Nie mają dużych szklanek czy kubków.

3.     W knajpach pracują Włosi bez znajomości angielskiego. Bardzo mi się podobało, gdy pytałam, czy ktoś umie angielski i dostawałam w odpowiedzi machanie ręką i mówienie „a little”. U nas coś takiego zapewne by nie przeszło.

4.     Zbieranie pieniędzy za wszystko. Pan chodzi z bębenkiem, puszcza muzykę z głośnika w pociągu, po czym zbiera za to pieniądze od pasażerów. Inny mężczyzna chciał pieniądze za to, że przeczytał na stacji kolejowej to, co sama potrafiłam przeczytać – godzinę i peron.

5.     Wszyscy byli mega mili. Zapytałam panią w sklepie o to, które wino jest słodkie. Zostawiła koszyk z zakupami i poszła dzwonić do brata someliera, byleby tylko pomóc. Później podała adres winiarni, w której pracuje i zaprosiła na wino!

6.     Wszędzie wisi pranie. Serio, jest porozwieszane nawet na sznurkach między jedną kamienicą a drugą. Nawet, gdy padał deszcz, pranie przykrywano po prostu folią i wisiało sobie dalej.

7.     Maradona. Oni uwielbiają Maradonę! Figurki, magnesy, plakaty. Na jednym restauracyjnym namiocie było nawet zdjęcie Maradony w aureoli.

8.     Na rozkładach jazdy nie ma podanych godzin. Zastanawiałam się, dlaczego i już wiem. Po prostu autobusy przyjeżdżają, jak kierowca ma ochotę. Szłam na lotnisko 40 minut na pieszo, bo po 20 minutach czekania na autobus stwierdziłam, że nie ma sensu. Nie minął mnie ani jeden, choć tyle czasu szłam trasą, na której było z 10 przystanków.

9.     Śmieci. Jest ich pełno. Sama byłam świadkiem, jak pani upuściła papierek na ziemię i nawet nie pofatygowała się, by go podnieść.

10.  Papryczka, która tak naprawdę jest symbolem, przynoszącym szczęście. Pełno jej na straganach z pamiątkami.

Ile kosztuje nocleg w Neapolu?

Mieszkałam z chłopakiem w dzielnicy Borgo Sant'Antonio Abate, jakieś 15 minut pieszo od centrum. Był to dobrze wyposażony apartament, w którym było bardzo czysto, a właściciel był przesympatyczny – do tego stopnia, że pierwszego dnia zaprosił nas na kawę do restauracji! Za 4 noce zapłaciliśmy 897,66 zł.

Loty były w fajnej cenie. Jako że mój chłopak pierwszy raz leciał samolotem, to kupiliśmy miejsca obok siebie. Wzięliśmy tylko bagaż podręczny i zapłaciliśmy na dwie osoby 348,10 zł w dwie strony.

Z atrakcji, odwiedziliśmy tylko Muzeum Archeologiczne i Pompeje. Chłopak miał kartę Artecard, co uprawniało go do wejścia do 5 atrakcji, a ja mam zniżkę studencką. Finalnie on zapłacił 34€za zwiedzanie, a ja 4€. Nie przepadamy za kościołami i muzeami, a do Katakumb niestety nie weszliśmy, bo był jakiś problem z czytnikiem kodu QR.

Ja miałam 150€ na wyjazd, a chłopak 200€. Zostało nam 10€. Ciężko jest mi powiedzieć, na co dokładnie wydaliśmy i ile, ale nie żałowaliśmy sobie niczego. Chłonęliśmy klimat miasta jak gąbka.

Zobaczyliśmy Neapol i nie umarliśmy! Powiem szczerze, że bałam się trochę chodzić nocą, bo naczytałam się o mafii, oglądałam serial Gomorra i czułam się niepewnie. Na szczęście nie było ani jednej niemiłej czy groźnej sytuacji. Jestem bardzo zadowolona. Chętnie zobaczę, jak wygląda reszta Włoch.

A Wy byliście kiedyś we Włoszech? Co najbardziej i najmniej Wam się podobało? A może macie jakieś marzenie podróżnicze? Pogadajmy! Zostawiam kilka zdjęć. 💓

 

Czytaj więcej »