27 sierpnia

Jak radzić sobie z samotnością?

Hej, Kochani! Ostatnio zapowiedziałam, że będę dodawała więcej wpisów, po czym blogger mi się zepsuł i zdjęcia nie chciały mi się ładować - to sobie dodałam dwa wpisy tygodniowo! No ale wracam, jestem po urlopie w Wiśle, więc zaczynam z nowymi siłami. :)

Samotność zwykle kojarzy się ze smutkiem, przygnębieniem. Chyba każdy z nas kiedyś ją odczuwał – choć wokół było wielu ludzi, miało się poczucie bycia niezrozumianym. Samotną osobą może być ta, która właśnie bryluje wśród znajomych na uczelni czy na imprezie; samotnym można być w związku na odległość, a także będąc osobą starszą – chcę napisać, że samotność nie wybiera i każdy, niezależnie od wieku, statusu społecznego, płci, religii, koloru skóry, orientacji seksualnej, może czuć się osamotniony. Człowiek wychodzi wtedy z założenia, że jest pozostawiony sam sobie, nie ma na kogo liczyć, nie ma znajomych ani przyjaciół.

Kiedyś wiecznie czułam się samotna – nie miałam znajomych, byłam nielubiana i jakoś nie kwapiłam się do kontaktów z ludźmi. Później poznałam nowe osoby i przyszło mi do głowy, że po prostu wcześniej źle trafiałam, bo były za duże różnice charakterów, priorytetów i oczekiwań w relacjach.

Jakie czynniki odpowiadają za poczucie samotności?

Na pewno niskie poczucie wartości, powodujące strach przed kontaktami z innymi. Lęk przed tym, że nie jest się wystarczająco ładnym, bogatym, mądrym (wstaw dowolne). Strach przed odrzuceniem, przed tym, że ktoś zawiedzie albo że zostanie zawiedziony przez nas. Przyczyną samotności bywają: zmiana miejsca zamieszkania, pracy, rozstanie, utrata bliskiej osoby, depresja, brak umiejętności interpersonalnych, trudna sytuacja w domu rodzinnym.

Jakie są skutki samotności?

Nie tylko przyczyną samotności, ale i skutkiem może być depresja. Alkoholizm i inne uzależnienia także się do tego zaliczają. Sen jest mniej wydajny, zmęczenie w ciągu dnia większe, a dieta uboższa. Samotne osoby nie wykonują ćwiczeń fizycznych lub wykonują ich znacznie mniej. Niskie poczucie wartości może się pogłębiać.

Jak radzić sobie z samotnością?

Mega ważne jest to, by nie uzależniać swojego szczęścia od innych osób. Samemu także można się bawić, rozwijać i wcale nie trzeba mieć do tego 20 przyjaciół i udanego związku. Poniżej przedstawiam kilka sposobów na poradzenie sobie z samotnością.

Nie biczuj siebie za to, że odczuwasz samotność – to nic nie da, a po co się obwiniać? Samowspółczucie dla siebie jest istotne, masz prawo czuć się samotnym, ale to nie znaczy, że jesteś gorszym człowiekiem. To tylko stan przejściowy.
Spróbuj znaleźć sobie hobby – masz dużo czasu, więc dlaczego masz nie spróbować czegoś, co od dawna chodzi Ci po głowie? Zorganizuj sobie czas wolny, zamiast siedzieć i rozmyślać. To zajmie Twoją głowę i skierujesz siłę na inne myśli. A może znajdziesz kogoś, kto także ma takie hobby, np. na jakiejś grupie w internecie? Tego jest mnóstwo!
Jeżeli masz warunki finansowe i mieszkaniowe, spraw sobie zwierzę. Nie zastąpi człowieka, ale pomoże z poczuciem samotności. Nie bez powodu mówi się, że pies to najlepszy przyjaciel człowieka. Nie stać Cię/nie masz warunków? Spróbuj zgłosić się do schroniska jako wolontariusz.
A skoro mowa o wolontariacie… Nie tylko zwierzęta mogą poprawić Twój stan – zastanów się nad wolontariatem w domu spokojnej starości lub czymś podobnym. Spędzisz czas z ludźmi, będziesz czuć się potrzebnym, nawiążesz nowe znajomości, a przede wszystkim spotkasz osoby takie jak Ty, samotne, które potrzebują kontaktu z innymi. Ponadto zrobisz coś dobrego i trochę zapełnisz czas wolny.
Poczytaj o samotności, wejdź na forum lub grupę na Facebooku, która zrzesza takie osoby. Podzielisz się doświadczeniem, zobaczysz, jak to wygląda z perspektywy innych osób, a może nawet kogoś poznasz? Warto próbować.
Idź do kina, przeczytaj coś, odwiedź muzeum, teatr, zagraj w grę, poszukaj w mieście ciekawych graffiti – sztuka rozwija, chodzenie samemu do takich miejsc jak kino nie jest wstydem, wręcz przeciwnie, pozwoli Ci chłonąć jak najwięcej i skupić się w stu procentach tylko na tym.
Ubierz się ładnie, ułóż włosy, umaluj – to poprawi Twoje samopoczucie. Czasami, kiedy czułam się samotna, robiłam właśnie to i wychodziłam z domu, wtedy od razu lepiej się czułam. Schludny wygląd polepsza nastrój. A może nawet poznasz kogoś na spacerze?
Wyłącz telefon – a przynajmniej media społecznościowe. Scrollowanie instagrama, gdzie wszyscy mają udane życie, milion przyjaciół nie jest najlepszym pomysłem. Pamiętaj, że tu pokazywany jest tylko ułamek rzeczywistości. Staraj się obserwować profile, które prowadzą autentyczne osoby, mające gorsze dni i które są nieidealne.
Umów się ze znajomym albo z kimś z rodziny na kawę. To powinno zmniejszyć uczucie pustki.
Zapisz się na kurs lub zajęcia – nie dość, że nauczysz się czegoś nowego lub odświeżysz umiejętności, to jeszcze pojawią się tam ludzie, z którymi można nawiązać relacje. Dwie pieczenie na jednym ogniu.
Nic nie pomaga? Spróbuj umówić się do psychologa i porozmawiać z nim o swoim problemie. Ma on wiedzę specjalistyczną i na pewno pomoże.

Twoje relacje nie świadczą o Twojej wartości. Nie musisz być w związku, żeby coś znaczyć. Sama uzależniałam moją samoocenę od chłopaka – musiał być byle jaki, tylko żeby był. Koleżanki miały, ja też chciałam. Przez to dokonywałam naprawdę złych wyborów. Nieraz czuję się samotna, wtedy najczęściej zajmuję czymś głowę, ostatnio jest to blog, któremu poświęcam sporo czasu. Samotność nie jest zła, kiedy ją akceptujesz i chociaż próbujesz sobie z nią radzić.

A Ty jakie znasz sposoby na walkę z samotnością? Pogadajmy!

Czytaj więcej »

10 sierpnia

11 rzeczy, które zaskoczyły mnie w dorosłości.

Jak byłam młodsza, nie mogłam się doczekać dorosłości i wyprowadzki z domu. Myślałam, że wszystko będzie proste i przyjemne… tymczasem okazuje się, że wcale takie nie jest, ale najważniejsze jest to, że odzyskałam spokój ducha i zdrowie psychiczne. Kto z nas nie mówił: „Jak skończę 18 lat…” – tak, tak, wiem, zdobędziesz świat. Niestety, zderzenie z rzeczywistością bywa brutalne prawie tak bardzo, jak uderzenie małym palcem stopy o kant szafki. Dzisiaj wiem, że 18-stka ≠ dorosłość. I że dorosłość tak naprawdę zaczyna się po wyprowadzce, gdy musisz radzić sobie sama, a nikt nie dał instrukcji. Nagle okazuje się, że nie wiesz tylu rzeczy, między innymi, jak wypełnić ten PiT – bo ważniejsze w szkole było zabijanie naszej kreatywności i wkładanie do głowy formułek, a nie praktyczna wiedza. No ale dobrze, o systemie szkolnictwa nie dzisiaj.

Co mnie zaskoczyło w dorosłym życiu?

1. Jak będę zarabiać 2000zł, to po roku wcale nie będę miała odłożonych 18 tysięcy zł.

Dziwne, nie? Przecież właśnie w ten sposób powinno to działać! Niestety, ceny coraz wyższe, a pieniądze wciąż te same. No i zapomniałam doliczyć rachunków i kosztów utrzymania, ale to się przecież wytnie!

2.Dorośli wcale nie są mądrzejsi i lepiej zorganizowani.

Niektórzy owszem, ale jak byłam dzieckiem, to myślałam, że dorośli są poważni, mają swoje firmy, zawsze są punktualni, mają wszystko zorganizowane. Ehe, śmieję się z tego, bo mam 24 lata i bawią mnie prymitywne żarty i totalnie nie mam pojęcia, gdzie znów zostawiłam ładowarkę albo buty.

3. Fakt, że trzeba wymyślić, co będzie się jadło danego dnia. I to trzy razy.

Największy problem mam z układaniem jadłospisów oraz list, co kupować i jak jeść, żeby jak najmniej się marnowało. Wbrew pozorom, gotowanie dla jednej osoby jest trudne. Finalnie okazuje się, że kanapki też mogą być jedzone na obiad… A potem trzeba to jeszcze zrobić i posprzątać.

4. Wypłata cieszy mniej, bo wydaje się jej większość na rachunki.

Smutna rzeczywistość – dostaję pieniądze za pracę i nawet nie patrzę do końca, ile tam jest, bo i tak wszystko wydaję na pokój, w którym mieszkam. Szef mówi, że spóźni się trochę z wypłatą, to macham ręką, byle do piątego przyszła, bo muszę zapłacić za wynajem.

5. Budzisz się któregoś dnia i cieszysz się, że możesz wymienić gąbkę w zlewie na czystą.

Nalewasz obficie płynu i myjesz te talerze, będąc pod wrażeniem, jak dobrze gąbka zbiera brud. Paranoja! A więc to jest sekret szczęścia, wystarczy wymienić gąbkę, by znów dobrze się poczuć.

6. Oceny w szkole nie są ważne.

Na żadnej rozmowie kwalifikacyjnej, nigdy nikt nie zapytał mnie o wzór skróconego mnożenia i o to, czy Pampa jest krainą leżącą w Ameryce Południowej. W dorosłym życiu to się nie liczy (chyba, że ktoś mieszka w Pampie). Liczą się rzeczywiste umiejętności pod konkretną pracę. Po skończeniu studiów nie przychodzi komitet powitalny, wręczający Ci miliony w gotówce i przepisem na sukces.

7. Nie trzeba się godzić na wszystko, bo ktoś się obrazi.

Stawianie granic, nawet starszym osobom, jest potrzebne dla zdrowia psychicznego. Co z tego, że ktoś się obrazi? No to się obrazi. Nie trzeba być grzeczną i miłą osobą, kiedy ktoś narusza Twoje granice. Można protestować i uczyć się dbania o siebie.

8. Jak masz opakowanie od lodów w zamrażalniku, to prawdopodobnie są to lody, a nie koperek.

Serio! Czyli dobra informacja. Dodatkowo jak zjesz je na śniadanie, to nikt nie zrobi Ci wykładu na temat szkodliwości cukru i tego, że najpierw TRZEBA zjeść inny posiłek.

9. Ludzie są zawistni i niewiele osób życzy Ci dobrze.

To dla mnie jeden z większych szoków! Ktoś osiąga sukces, zamiast się cieszyć, trzeba go pomówić. A jeszcze jak kobieta osiągnęła sukces? „Na pewno komuś dała” – działa to na mnie jak płachta na byka. Nie dyskredytuje się niczyich osiągnięć! Podobno prawdziwych przyjaciół poznajesz po tym, jak znoszą Twoje wygrane.

10. Różnica między wypłatą netto a brutto.

Ja jestem studentką, więc nie płacę podatku, ale jak mój chłopak pokazał mi ostatnio, ile podatku oddaje państwu, to byłam bardzo zaskoczona. A od nowego roku czeka mnie to samo. (*)

11. Jak jest się dorosłym, to ma się dorosłe ubrania.

Co… Dalej mam koszulki z jednorożcami, ani garsonki ani szpilek (na szpilkach nawet nie umiem chodzić). Żadnego parasola, szarego płaszcza, a czasem jednakowych skarpetek. Nie posiadam w szafie ani jednej koszuli oraz białej bluzki. Z tego, co widzę, to wiele osób ma gdzieś to, czy mają formalny strój i czy pasuje do wieku… To dobrze! Pewnie, na odpowiedzialnych stanowiskach, typu praca w banku, elegancki ubiór jest obowiązkowy. Ale ja w życiu dążę do tego, żebym mogła się ubierać do pracy tak, jak chcę, a nie tak, jak wymagają ode mnie tego sztywne normy.

Dorosłość przyszła szybko i niespodziewanie. Chciałoby się niejednokrotnie wrócić do czasów, kiedy jedynym zmartwieniem było to, czy dwie zwykłe karteczki wymienia się na jedną brokatową albo, że zapomniało się fletu na lekcje muzyki. Można jedynie powspominać i starać się żyć najlepiej, jak umiemy, w zgodzie ze sobą.

A Ciebie co najbardziej zaskoczyło? Pogadajmy. Zapraszam też na mojego Instagrama, gdzie organizuję konkurs. Miłego popołudnia!

Czytaj więcej »

05 sierpnia

5 romansów idealnych na letnie wieczory.

Hej, Bejbiczki. Postanowiłam, że będę częściej dodawała wpisy na bloga. Nie będę pisała, że co czwartek czy co wtorek, ale postaram się dwa razy w tygodniu coś dodać, więc zapraszam. Ostatnio mam napięty harmonogram i trochę nie wiem co robić z życiem – nie jest wiadome, czy wracam na studia, nie mogę znaleźć pracy, dużo ćwiczę, by zgubić wagę. Moje poczynania możecie śledzić na Instagramie, do czego bardzo zachęcam. Organizuję tam konkurs, do wygrania fajne rzeczy, dlatego tym bardziej polecam zaobserwować.

Dziś nie będzie toksycznych związków, zmian czy stanów lękowych – dla odmiany :D Trudne tematy są ważne, ale fajnie od nich trochę odpocząć. Bardzo lubię czytać, szczególnie romanse i kryminały, dlatego przygotowałam listę 5 romansów, które wciągają i są idealne na letnie wieczory. Jestem dość wymagająca, jeśli chodzi o książki. Nie lubię standardowych, schematycznych romansów, gdzie głównym wątkiem jest tylko i wyłącznie seks. Musi być namiętność, poczucie humoru. Coś, co nie pozwala się oderwać od lektury.

Wszystkie poniższe pozycje znajdziesz na Legimi. Jeżeli zarejestrujesz się z mojego linku, masz miesiąc darmowego okresu próbnego, a ja dostanę wtedy 2 darmowe tygodnie. Masz numer w Play? Miesięczna opłata Legimi kosztuje wtedy 19,99 zł za same ebooki.

Vii Keelad – Rywale

Krótki opis: Romans z wątkiem hate-love. Dwie zwaśnione rodziny dziedziczą hotel. Z pokolenia na pokolenie jest między nimi nienawiść – najpierw między dziadkami, zakochanymi w tej samej kobiecie (staruszka zostawiła im jeden z najcenniejszych hoteli na świecie), później między ojcami, a następnie między dziećmi, Sophią i Westonem. Lądują w hotelu, by naprawić bałagan po przodkach – nienawidzą się, wiadomo. Tylko czy dadzą radę zapanować nad rosnącym pożądaniem?

Książka tak bardzo reklamowana, że aż po nią sięgnęłam i… przepadłam! Naprawdę, bardzo dawno nie czytałam niczego tak dobrego. Bohaterowie są charakterni, uparci i dobrze wykreowani. Dialogi i sytuacje komiczne, inteligentne. Rewelacja.

Sally Thorne – Wredne igraszki

Krótki opis: Romans biurowy. Lucy i Joshua nienawidzą się i nie mają żadnych problemów z okazywaniem sobie tej nienawiści. Josh traktuje pracę poważnie, jest ponury i sztywny, czym drażni Lucy. On z kolei nie potrafi zrozumieć, jak Lucy może być taka bałaganiarą, chodzić w kolorowych strojach i mieć tak dziwaczne przyzwyczajenia. Na dodatek siedzą w tym samym pomieszczeniu. Tylko jedno z nich może zdobyć awans, więc gra zaczyna się na poważnie. Tutaj też występuje wątek hate-love.

Powiem szczerze, że na początku bałam się, że będzie to schematyczny, nudny romans, ale i tak po niego sięgnęłam. Nie zawiodłam się, zabawna i lekka książka. Akcja budowana jest powoli, z zapartym tchem śledziłam poczynania bohaterów. Ciężko oderwać się od tej historii.

Elizabeth O’Roark – Przebudzenie Olivii

Krótki opis: Will to trener żeńskiej grupy biegaczek, który musiał porzucić swoje marzenia o zawodowej wspinaczce górskiej i zająć się farmą zostawioną przez zmarłego ojca. Olivia to zbuntowana i twarda dziewczyna. Została wyrzucona z poprzedniej szkoły i trafiła do szkoły oraz drużyny Willa. Mężczyzna podchodzi do niej z rezerwą, ale później zmienia swój stosunek. Dziewczyna ma problem, lecz nie potrafi sobie z nim poradzić – kilka razy wspominała o tym ludziom, nikt jej nie słuchał, więc przestała. Will postanawia jej pomóc.

Siedziałam i czytałam tę książkę do 5 rano, bo nie mogłam pozwolić sobie na sen, gdy akcja tak się toczyła! Niestandardowa historia, na długo została w mojej pamięci. Nie jest to może super lekka pozycja, ale na pewno warta przeczytania. To na pewno jedna z niewielu perełek, jakie udało mi się przeczytać.

Elle Kennedy – Układ

Krótki opis: Hannah zakochuje się w chłopaku, który nawet nie wie o jej istnieniu. Niby dziewczyna jest bardzo pewna siebie, ale jeśli chodzi o związki i uwodzenie, niestety ciągnie za sobą dotkliwy bagaż doświadczeń. By zwrócić na siebie uwagę wybranka, wikła się w układ z kapitanem drużyny hokejowej - ma iść z nim na fałszywą randkę. Garrett decyduje się pomóc dziewczynie we wzbudzeniu zazdrości w innym, w zamian za pomoc w nauce. Dochodzi między nimi do pocałunku. Garrett uświadamia sobie, że nie może tak po prostu oddać Hannah bez walki, więc stara się przekonać dziewczynę, iż to on powinien być jej wybrankiem.

Ta książka jest troszkę schematyczna, ale nie przeszkadzało mi to w przeczytaniu jej w moment. Niezwykle zabawna, Hannah jest mistrzynią riposty i nie jest irytująca, jak to bywa w przypadku romansów. Stopniowe budowanie napięcia na plus, szybko się czyta. Garrett też jest ciekawą postacią, ale o tym najlepiej przekonać się samej. Ogólnie jest to seria, pierwsza z czterech książek.

Corinne Michaels – Wróć do mnie

Krótki opis: Jedna noc sprzed ośmiu lat na zawsze odmieniła jego życie. Żadnych imion, żadnych obietnic, tylko dwoje nieszczęśliwych ludzi, pragnących ukoić swój ból i żal. Zniknęła nad ranem, zabrała wtedy cząstkę jego. Tego dnia jechał na obóz dla rekrutów, miał nigdy nie wrócić do Pensylwanii. Wrócił, by pochować wraz z braćmi znienawidzonego ojca. Wtedy odnajduje tę kobietę. Jest jeszcze piękniejsza, niż zapamiętał. Ma też męża i dziecko. Teraz robi wszystko, by ją zatrzymać, nie wypuści jej drugi raz.

Świetna książka. Są w niej ciężkie wątki, ale zdecydowanie warta polecenia i przeczytania. Piękna, chwilami bolesna historia. Nie jest przerysowana, bohaterowie są dobrze wykreowani, szybko się czyta. Jedna z czterech książek w serii o braciach Arrowood – osobiście polecam wszystkie, trudno było mi się rozstać z postaciami poznanymi na kartkach lektury.

Czytałyście coś z tych pozycji? A może macie do polecenia jakieś romanse, które bardzo Wam się spodobały? Pogadajmy!

Czytaj więcej »

22 lipca

Jak zmienić swoje życie?

Zmiany. Jedni się boją, inni nie mogą się doczekać, ale zawsze towarzyszy nam strach i ekscytacja. Nie wiesz, jak będzie wyglądać Twoje życie po zmianie, choć wiesz, że jej potrzebujesz. Pocieszę Cię – nikt nie wie, jakie konsekwencje przynosi fakt, że coś zmieniasz w swoim życiu i niestety nikt nie jest w stanie wziąć tego na siebie. W życiu czasami trzeba dokonać poważniejszych zmian, niż zmiana fryzury (co oczywiście też jest ważną zmianą! 😉) Uważasz, że Twoje życie jest nudne? Chcesz w końcu ruszyć do przodu, ale nie wiesz jak? Usiądź sobie wygodnie, zrób herbatę (no dobrze, może w odwrotnej kolejności) i przeczytaj.

Niejednokrotnie dokonywałam zmian w swoim życiu, nieraz dość drastycznych – przeprowadzałam się 6 razy, z czego dwa razy za granicę. Przerwałam technikum w 3 klasie, zamiast je skończyć i wyprowadziłam się do Gdyni. Później podjęłam z dnia na dzień decyzję, że chcę wyjechać do Anglii do pracy, następnego dnia miałam już bilet do siostry, a wszystko przez depresję, brak perspektyw i brak wsparcia ze strony byłego chłopaka. Dodatkowo jego matka traktowała mnie źle, a mieszkałam z nimi na co dzień i coś we mnie pękło. Kolejny raz to znów była Anglia – tym razem do znajomego, który okazał się bardzo toksyczną osobą, wróciłam do Polski całkowicie rozwalona psychicznie z wagą 49 kg. Nie wszystkie moje decyzje były dobre, ale skąd wtedy miałam o tym wiedzieć? Odważyłam się, spróbowałam innego życia, miałam dość oceniania przez ludzi i mówienia jak mam żyć, więc zaczęłam po swojemu. Zwykle zmieniałam miejsce zamieszkania, gdy gdzieś zaczynało być źle, bo bardzo potrzebowałam zmian i czegoś innego.

Przez całe życie przyciągałam do siebie mężczyzn, którzy źle mnie traktowali, byli skupieni na sobie, mieli nałogi. Zapytałam swojej pani psycholog, dlaczego tak jest. Wyjaśniła mi, że moja podświadomość chce niepokoju, nerwów i podsuwa mi wzorce z domu rodzinnego (jestem z dysfunkcyjnej rodziny). Pomyślałam o tym, zaczęłam dostrzegać czerwone flagi w zachowaniach, toksyczne zachowania i w ten oto sposób jestem w zdrowym, szczęśliwym związku, a grono moich znajomych trochę się pomniejszyło.

Jeżeli chcesz trwałych i dobrych zmian w swoim życiu, przede wszystkim musisz ustalić sobie cel, do którego będziesz dążyć. Musi być skonkretyzowany. Myśl o nim codziennie, inspiruj się i RÓB coś w tym kierunku. Chcesz być dekoratorką wnętrz? Odważ się na kurs, poszukaj w internecie zleceń, zapisz się do szkoły. Chcesz zmienić studia, które Ci się nie podobają, ale studiujesz już któryś rok i szkoda Ci przerywać, jak zaraz koniec? A wolisz się męczyć i tracić czas na niepotrzebne, nieinteresujące Cię rzeczy? Chcesz czegoś więcej od życia, niż praca – dom, praca – dom? Pomyśl o tym, co umiesz, czego pragniesz albo w czym dobrze się czujesz i szukaj sobie kursów, webinarów, idź do doradcy zawodowego, poczytaj o tej pracy czy tym zainteresowaniu, a później PRÓBUJ, PRÓBUJ i jeszcze raz PRÓBUJ.

Na moim przykładzie – bardzo długo nie wiedziałam, czego chcę. Zawsze miałam smykałkę do pisania, ale zbyt mało wiary w siebie. Gdzieś przeczytałam zdanie: „Po prostu zacznij dzisiaj” i pomyślałam „kurczę, w sumie czemu nie” i tak oto męczyłam się z założeniem bloga, doprowadzeniem go do porządku od strony technicznej, nie spałam po nocach, by jakoś to wyglądało. Założyłam Instagrama, spędzam dużo czasu na robieniu grafik i pisaniu tekstów. Czuję się mega szczęśliwa, choć wymaga to dużego nakładu pracy z mojej strony. Wiem jedno – to jest to. Nie szukałam wymówek, po prostu zaczęłam od razu po przeczytaniu tego zdania. No bo co mi szkodziło? Co złego może się stać, gdy spróbujesz i nie wyjdzie? Nic. Totalnie nic. Poszukasz czegoś innego.

Nie szukaj wymówek – jeśli chcesz, znajdziesz sposób, jeśli nie to znajdziesz powód.

Przed zmianami blokują nas przekonania, które mamy od dziecka i które zostały nam WMÓWIONE. Jeśli ktoś Ci mówi, że nie dasz rady, to spójrz na swoje życie, na to co zniosłaś, co udało Ci się samej zrobić i zastanów się, czy na pewno tak jest. Uwierz w swoje możliwości. Wiem, że to brzmi jak z książek o rozwoju osobistym, ale serio tak jest.

Chcę zmienić swoje życie, ale nie wiem jak.

Jest na to kilka sposobów.

1. Przede wszystkim musisz określić swój cel, którym może być Twoje marzenie albo coś, co podniesie jakość Twojego życia. Cel powinien być zrozumiale sformułowany, by później stworzyć plan, który małymi kroczkami możesz wykonywać. Polecam do tego metodę SMART, która pomaga zwiększać skuteczność działań. Według niej, cel musi być szczegółowy, mierzalny, atrakcyjny, realistyczny, terminowy.

2. Koncentruj się na jednym celu, określ priorytety i skupiaj się na nich. Jak masz słabą kondycję, to nie przebiegniesz od razu 30 km, ale możesz co dzień lub co kilka dni sukcesywnie zwiększać liczbę przebiegniętych kilometrów – najpierw 2, później 5, później 11 i tak coraz wyżej. Nie wszystko naraz.

3. Świętuj to, że udało Ci się zakończyć każdy mały krok, który sobie wyznaczyłaś. Jak? Zrób coś, co lubisz, kup coś ładnego albo zjedz to, na co masz ochotę, sposobów jest mnóstwo.

4. Jeżeli czujesz, że samej Ci ciężko, znajdź sobie towarzystwo – na Facebooku, Instagramie, gdziekolwiek. Zrobiłam wyzwanie #zadbanyczerwiec, w którym chodziło o to, by dbać o siebie i być dla siebie dobrą. Nikt nie wziął w tym udziału, ale ja codziennie robiłam dla siebie jedną rzecz (co prawda nie zawsze ją publikowałam, lecz robiłam) – ludzie reagowali na Instagramie i wspierali mnie, co było motywujące.

5. No właśnie, motywacja… czy wiesz, co może Cię zmotywować do działania w momentach zwątpienia? Wypisz kilka odpowiedzi i patrz na nie, kiedy w siebie zwątpisz.

6. Pamiętaj o mierzeniu swoich postępów i porównywaniu ich – to da niesamowitego powera!

Bądź dla siebie dobra, każdy ma słabszy dzień, tydzień czy miesiąc, ale to nie jest powód, żeby się poddawać. Zmiany nie przychodzą łatwo i głównie muszą zajść w naszym myśleniu. Nie myśl, że jesteś niewystarczająco sprytna, inteligentna, zabawna, zmotywowana, tylko po prostu weź się za to, co od dawna chodzi Ci po głowie i zmień coś.

PO PROSTU ZACZNIJ DZISIAJ.

Czytaj więcej »

09 lipca

Praca w call center - nie taki diabeł straszny...

Cześć, Kochani!

Trochę mnie nie było, bo cierpiałam na brak weny twórczej, ale wracam! Chciałabym dziś poruszyć temat pracy w call center. Jako osoba, która pracowała w dwóch firmach na czterech projektach, a na dniach zaczynam pracę w trzeciej, opowiem Wam trochę o plusach i minusach pracy, o tym, jak to wygląda i co się z tym wiąże. Niestety, nie mogę znaleźć pracy stacjonarnie, więc jestem zmuszona szukać przez internet no i udało się załatwić pracę zdalną. Szkoda tylko, że nie będzie owocowych śród, nie wiem jak dam radę bez nich!

Ja lubię rozmawiać z ludźmi, ale nienawidzę wciskać im rzeczy, których nie chcą. Bardzo miło przeprowadzało mi się ankiety na temat hurtowni spożywczych albo dlaczego nie skorzystali z usług fotowoltaicznych. Niejednokrotnie w pracy na sali był śmiech, jak z kimś rozmawiałam. Nie dziwię się też klientom, którzy są zdenerwowani – np. ludzie z fotowoltaiki dzwonią do nich po kilka razy dziennie, z różnych firm, w czasie pracy albo późnym wieczorem, kiedy chcą się zrelaksować, spędzić czas z rodziną. Nawet kiedy mówią, by usunąć ich numer z bazy, to zaraz kolejna firma do tej bazy ich doda.

Jak wygląda praca w call center?

Na infolinii oferujesz produkty, przedłużasz umowę albo przyjmujesz reklamacje, przeprowadzasz ankiety. Są połączenia wychodzące, przychodzące albo oba. Kiedy dzwonisz do ludzi, masz bazę danych, a w niej wszystko – imię, nazwisko, adres, nip i połączenia wykonywane są automatycznie. Z kolei połączenia przychodzące, no to po prostu odbierasz, przedstawiasz formułkę typu „Dzień dobry, tutaj Janina Nowak, firma XYZ, w czym mogę pomóc?” i lecimy. Oczywiście wcześniej masz szkolenie z produktu, które trwa od dnia do nawet czterech, w zależności od tego, jakie będziesz mieć zadania.

Często w call center pojawiają się też czaty z klientami, odpisywanie na maile, na smsy.

Jakie muszę mieć wykształcenie do pracy w CC?

Żadnego. Wystarczy, że umiesz czytać i pisać. Często to pierwsza praca studentów, jest tam masa młodych ludzi, ale są także osoby podchodzące pod 50-kę. Mile widziane są kompetencje miękkie, tzn. to, jak radzisz sobie ze stresem, kreatywność, rozwiązywanie konfliktów, łatwość w nawiązywaniu kontaktów, wysoka kultura osobista.

Ile zarabia się w call center?

Studenci zarabiają 18-20 zł netto, z kolei osoby bez statusu studenta ok. 16 zł netto. Wszystko zazwyczaj idzie według najnowszej najniższej krajowej za godzinę. W większości są premie od sprzedaży, gdy wejdziesz na jakiś próg, od którego się naliczają. Czasem niektóre firmy robią tak, że po przepracowaniu danej ilości godzin, oddają pieniądze za godziny, które spędziłaś na szkoleniu.

PLUSY PRACY W CALL CENTER:

Elastyczny grafik, zwykle wymagane jest minimum 30h w tygodniu.
Wszyscy chętnie Ci pomogą, serio! Zawsze ktoś służy radą.
Bardzo łatwo dostać tam pracę.
Profity typu karta MultiSport i opieka lekarska.
Ludzie są przeważnie (ale nie zawsze!) mili i grzecznie odmawiają.
Uczysz się asertywności, argumentacji, nabywasz doświadczenie i wiedzę związaną z daną branżą.
Konkursy z nagrodami za wysokie wyniki sprzedażowe.
Spotkania integracyjne po pracy.

MINUSY PRACY W CALL CENTER:

Trzeba być odpornym na stres. Nie tylko klienci mogą być denerwujący, ale także team leaderzy, którym zależy na wynikach.
Niektóre firmy robią tak (sama miałam okazję się przekonać), że jeśli nie uda Ci się zrobić wymaganej normy, to idziesz do domu – wiąże się to z mniejszą wypłatą za pracę.
Zdarza się, że klienci są agresywni, wyżywają się na Tobie lub zaczynają nagle płakać.
Cały czas siedzisz przy komputerze – nie dość, że głównie siedzisz, to męczysz oczy.
Twoje rozmowy są oceniane, musisz użyć różnych argumentów po dwa razy i próbować zbić obiekcje.
Dopóki dobrze Ci idzie albo zaczynasz, team lederzy są w porządku – klepią Cię po plecach, mówią miłe słowa. Później, gdy idzie gorzej, traktują jak powietrze. Zapominają, jak było, gdy sami siedzieli na słuchawce.

Ciekawe, dziwne, śmieszne sytuacje, jakie mi się przydarzyły:

· Pan koło 60-tki zapraszał mnie na kawę, opowiadał o swojej córce i mówił bardzo wulgarne dowcipy, zapraszał mnie do SPA swojej córki. Gdy prawie podpisałam umowę, okazało się, że nie może jej podpisać, bo wyjeżdża za granicę.

· Typ chciał przedłużyć umowę na prąd na nazwisko zmarłej matki.

· Nie mogłam pomóc starszej pani, która jest sama i nie ma nikogo, w pewnym momencie rozpłakała się i powiedziała „po co ja w ogóle żyję”… przeżywałam to bardzo długo, bo to była moja trzecia albo czwarta rozmowa jak zaczynałam.

· Namawiałam pana na panele fotowoltaiczne i słychać, że pan w sędziwym wieku, pytania w stylu „a po co ja to będę robił, nie zdąży mi się zwrócić, szybciej umrę” a ja mówię „no to dla dzieci pan zrobi, im się zwróci” na co pan „darmozjady niech sobie same robią”.

· Inny pan, tekst, że on niedługo umrze i po co mu to jak on ma 70 lat. No to wchodzę ja, cała na biało „ale proszę pana, zupełnie pan nie brzmi na 70 lat, 40 maksymalnie! Jak pan trochę pobiega i będzie się dużo śmiał, to jeszcze pan pożyje!” no i rozbawiłam go, zaczął się śmiać, więc powiedziałam „widzi Pan? Już przedłużył pan sobie życie o kilka lat!”

· Zapraszanie na kawę od obcych mężczyzn to norma. Wystarczy mieć miły głos.

· Do koleżanki wiecznie dzwonił gość, który masturbował się do jej głosu. To niestety nie jest żart.

Reasumując, praca na słuchawce nie jest dla ludzi o słabej psychice, ale czas pracy jest naprawdę elastyczny. Teraz będę pracowała z domu, więc nie będę miała nad głową team leaderów, którzy będą chodzić i suszyć głowę, ale niestety nie będę miała też ludzi na sali, którzy służą pomocą. Osobiście dla mnie na jakiś czas to dobre rozwiązanie, ale wszystko zależy od projektu i atmosfery. Na dłuższą metę na pewno bym zwariowała.

Czy pracowałaś kiedyś w call center albo słyszałaś coś na ten temat? Jak sobie to wyobrażałaś? Porozmawiajmy!

Czytaj więcej »

10 czerwca

Toksyczna miłość.

Cześć, Kochani!

Rozpoczęłam na Instagramie autorskie wyzwanie #zadbanykwiecien, gdzie każdego dnia pokazuję, jak dbam o siebie i co robię dla swojego zdrowia fizycznego i psychicznego. Wyzwanie ma na celu pamiętanie o tym, że jesteśmy dla siebie najważniejszymi osobami i nie ma nic złego w tym, że dbamy o swój rozwój, samopoczucie i jesteśmy dla siebie dobrzy. Zapraszam do dołączenia 😊

Dzisiaj chciałabym napisać o toksycznych związkach. Łatwo nazwać jakiś związek toksycznym i nie mówię tutaj o cyjanowodorze. 😉 Dwójka ludzi zaczyna się spotykać, wszystko jest pięknie. Są obietnice, miłe słowa, starania. I nagle coś się psuje. Zaczynają się ograniczenia stawiane przez drugą połówkę, coś mu czy jej nie wychodzi i jest to z Twojej winy i w ogóle to mogłabyś coś zrobić ze sobą, bo jest dla Ciebie taki dobry, a Ty taka niewdzięczna. Zaczyna się zatruwanie Twojego życia, manipulacja i niszczenie Cię dzień po dniu. Takie osoby ciągle oczekują więcej, nie dając nic w zamian. Krytykują i obniżają Twoją samoocenę, w dodatku TO TY czujesz się temu wszystkiemu winna.

Kiedyś przeczytałam, że toksyczne osoby mają bardzo podobne zachowania do tych stosowanych w sektach – od razu wiedzą, czego potrzebujesz, jakiej osoby szukasz i pozorują się na taką. Dostajesz mnóstwo komplementów i zainteresowania (bo kto z nas nie chce społecznej akceptacji i poczucia przynależności?). Nawet zauważając, że coś z Twoją drugą połówką jest nie tak, nie wierzysz w to – przecież był miły, szarmancki, czarujący, zawsze „dzień dobry” mówił, no wzór cnót i ideał. Pewnie ma po prostu gorszy dzień. Zaczynasz sobie tłumaczyć jego wybuchy złości i inne krzywdzące zachowania, usprawiedliwiasz to, pozwalasz na takie traktowanie siebie w taki sposób. Warto? Absolutnie.

Jak rozpoznać toksyczny związek?

1. Partner odcina Cię od Twojej rodziny, znajomych – od każdego, kto może zauważyć, jaką jest osobą i zwrócić Ci na to uwagę.

2. Zawsze to on ma wybór i do niego należy ostatnie słowo – co jecie, gdzie idziecie, co oglądacie, gdzie będziecie mieszkać itp.

3. Jest chorobliwie zazdrosny o Twoje koleżanki, rodzinę, a nawet obcych mężczyzn na ulicy.

4. Manipuluje Tobą i mówi, że za mało się starasz i jesteś niewystarczająca i że to przez Ciebie ten związek nie funkcjonuje.

5. Mężczyzna budzi w Tobie strach, ale nie chcesz mu o tym mówić w obawie przed wybuchem gniewu.

6. Druga osoba sprawia, że nie masz kontroli nad swoim życiem.

7. Ośmiesza Cię i kompromituje w obecności innych.

8. Mówi i robi rzeczy przez które czujesz się bez niego bezradna, wszystko jest JEGO zasługą.

9. Nie mówisz nikomu o tym, co się dzieje w Twoim związku ze strachu przed tym, że ktoś nie zrozumie.

10. Bronisz swojego oprawcy, zawsze tłumaczysz jego zachowania.

11. Robi z siebie ofiarę, a to Ty nią jesteś.

Jakie są przyczyny wchodzenia w toksyczny związek?

Dzieciństwo. Ludzie żyjący w destrukcyjnym środowisku, gdzie był alkohol, narkotyki, jakakolwiek forma przemocy (psychiczna/fizyczna) wchodzą w związki z socjopatami podświadomie. Przez braki z dzieciństwa, np. brak zaspokojenia podstawowych potrzeb czy akceptacji ze strony rodziny. To powielany w dorosłym życiu schemat, by czuć to samo, co w domu rodzinnym – niepewność, lęk, brak akceptacji.

Jak zakończyć toksyczny związek?

Możesz udać się po pomoc do specjalisty, skorzystać z grup wsparcia albo spróbować wzmocnić swoją pewność siebie (co jest trudne, gdy ciągle słyszysz, że coś jest Twoją winą). Co lubiłaś robić przed związkiem? Pomyśl o sobie i o tym czego chcesz, co lubisz, jaka jesteś. Nie jest prostą rzeczą zakończyć toksyczny związek - wiem z doświadczenia. Najpierw w ogóle przyznać się do tego, że związek jest destrukcyjny i toksyczny. Ja dopiero po 4 miesiącach zdałam sobie sprawę, że coś jest nie tak. Udało mi się zakończyć to w taki sposób, że ten chłopak sam mnie rzucił, więc miałam szczęście. Chwilę zajęło mi pozbieranie się po tym i wciąż nie rozumiem, dlaczego po pierwszych sygnałach zostałam, zamiast uciekać. Są pary, które rozstają się, wracają do siebie i tak w kółko, bo on się zmieni – któreś musi zacząć zmianę, by związek taki miał sens, wtedy pojawia się pomysł pójścia na terapię dla par. Same słowa nie wystarczają, co z tego, że ktoś powie, iż się zmieni? Nic. Nie daj się wciągnąć w błędne koło.

Toksyczne osoby są toksyczne nieświadomie, chcą pokazać komuś jak to jest czuć się bezwartościowym i nic niewartym, bo kiedyś ktoś był taki w stosunku dla nich. To powielany mimowolnie w dorosłości schemat. Czy da się pomóc takiej osobie? Owszem, ale jest ciężko – ktoś, kto wie lepiej i jest nieomylny, nie dopuści do siebie informacji o tym, że ma zaburzenia społeczne. Można próbować.

Mam nadzieję, że nic takiego Was nie spotka, a jeśli spotkało, to przytulam Was mocno! Jeśli chcesz, opowiedz o swoich doświadczeniach. Czy Ty lub ktoś bliski Tobie był lub jest w toksycznym związku? Zapraszam do rozmowy!

Czytaj więcej »

24 maja

Czy związek na odległość ma sens?

Przy wpisaniu w Google frazy „związki na odległość” pierwsza podpowiedź, jaka wyskakuje, brzmi „czy to ma sens”, później jakieś poradniki jak przetrwać. Jest to niewątpliwie trudne, gdy ktoś nie był w takiej sytuacji i to dla niego nowość, musi zmagać się z zazdrością, niewiedzą, tęsknotą. Kiedyś było jeszcze ciężej – pisało się listy i zapewniało ukochaną czy ukochanego, że ogromnie się tęskni, kocha i wyczekuje spotkania. Dzisiaj mamy internet, telefony, samoloty, pociągi, więc na pewno łatwiej dbać o taki związek, a jeszcze łatwiej w niego wejść.

Znalazłam kiedyś listy mojej mamy, gdy tata wyjeżdżał na wyjazdy służbowe – może nie były tak romantyczne, jak opisywane jest to w książkach i z pewnością nie powinnam ich czytać, ale ciekawość zwyciężyła. Tata opisywał co się u niego dzieje, że bardzo tęskni za mamą i za starszym bratem (mnie nie było jeszcze na świecie) i bardzo ich kocha. W czymś takim można było wyczuć miłość i intymność, czego w dzisiejszym świecie tak bardzo się nie zauważa. Miało to na pewno inny wydźwięk, niż wyskakujące okienko na monitorze lub telefonie z napisem „kocham Cię ślicznotko <3”, przyznajcie. ;)

Większość życia byłam w związkach na odległość. Jakoś tak wychodziło, że poznawałam chłopaków w sieci i postanawialiśmy spróbować. Z jednym nawet zamieszkałam na kilka lat, trochę doświadczenia w tym mam.

Związek na odległość, czy ma sens?

Oczywiście, że ma, jeśli dwójka ludzi jest ze sobą uczciwa i zależy im na sobie. Gdy uczucie jest szczere i nikt nie kreuje siebie na kogoś innego, a także stara się i daje od siebie wiele. Takie związki różnią się od związków z kimś z sąsiedztwa, że nie za bardzo masz jak sprawdzić, czy informacje są wiarygodne i rzetelne. Nie macie wspólnych znajomych, nie umiesz odczytywać tej osoby (mówię tutaj o początku związku). Na pewno nie jest to proste, w taki związek trzeba włożyć mnóstwo pracy.

Jak utrzymać związek na odległość?

Przede wszystkim ważna jest cierpliwość – co z tego, że ktoś nie odpisuje godzinę? Kiedyś czekało się miesiącami. Trzeba zaakceptować fakt, że oprócz związku jest jeszcze inne życie – praca, szkoła, rodzina, obowiązki, hobby, znajomi. W realnym życiu, a tym bardziej dorosłym życiu, nie każdy ma po prostu czas, żeby siedzieć na telefonie i odpisywać co 5 minut.

Zaufanie – to, że dana osoba nie odpisuje przez jakiś czas, nie oznacza, że Cię zdradza i okłamuje. Jeżeli nie masz podstaw tak twierdzić, to nie pisz, że na pewno tak jest. Ktoś chce gdzieś iść bez Ciebie, a dzieli Was kilkanaście km? Niech idzie. Jeśli ktoś będzie chciał Cię zdradzić, to zrobi to niezależnie od tego, czy zgadzasz się na to wyjście czy nie, przecież i tak nie możesz tego skontrolować. Niefajnie jest kogoś ograniczać. Mając paranoiczne myśli, polecam udanie się do psychologa po pomoc, bo zdrowiej jest się nie zadręczać.

Wspólnie spędźcie czas, poprzez np. obejrzenie razem filmu czy stand-upu online. Przesłanie piosenki, która bardzo się spodobała, wysłanie ciekawego artykułu i dyskusja o nim dobrze się sprawdzi. Rozmowa na temat tego, co się zadziało w ciągu dnia albo zagranie w coś razem, może Was do siebie zbliżyć.

Spotykajcie się tak często, na ile pozwalają Wam czas i środki. Nie widząc kogoś, można błędnie zinterpretować jego słowa czy zachowanie, internet nigdy nie zastąpi realnych spotkań, dołków w policzkach, błysku w oku, zapachu czy dotyku ukochanego człowieka.

Masz zły dzień? Absolutnie nie odreagowuj tego na swojej drugiej połówce. Wszyscy jesteśmy ludźmi i mamy gorsze dni, warto o tym porozmawiać, zamiast wylewać swoje frustracje i tak samo warto zwalczyć pokusę kłótni.

Zapewniaj o swoim uczuciu, mów o tęsknocie i planujcie razem wspólne wakacje, spacery, wyjazdy, weekendy czy urodziny.

Dlaczego związki na odległość się rozpadają?

Dlatego, że ktoś kreuje siebie na kogoś, kim nie jest. Nie poświęca czasu związkowi albo nie ma wystarczającej bliskości z tą drugą osobą i poznaje kogoś innego, kto wydaje się bardziej interesujący, kto jest dostępniejszy. Czasami w związkach jedna osoba tak bardzo się stara, że zaczyna osaczać partnera, a każdy przecież potrzebuje przestrzeni i czasu dla siebie. Nie da się być jednością z drugą osobą. Bardzo ciężko jest też utrzymać związek, gdy tylko jedna osoba się stara i dba o relację. W takich związkach często pojawia się uczucie samotności – nie można czasem rzucić wszystkiego i jechać pocieszyć kogoś w gorszym momencie.

Związek na odległość ma szansę przetrwać.

Ale zależy to od dwóch stron, tak samo jak w związku, gdzie mieszkacie blisko siebie. Z tym, że musicie się mocniej starać i dbać o tę relację, bo jednak utrudnieniem jest odległość i polegacie tylko na komunikatorach internetowych. Nie we wszystkich przypadkach taki związek da radę przetrwać, bardzo zależy od tego, jacy jesteście i jak bardzo Wam zależy. Odległość sprawia, że ludzie z czasem stają się obojętni na siebie i nie jest to niczyja wina, tak działają kilometry. W wielu przypadkach pary decydują się ze sobą zamieszkać, bo czują, że nie potrafią budować związku na dystans – czasem się udaje, a czasem nie. Nagle okazuje się, że ktoś wcale nie jest fajny, gdy spędza się z nim więcej czasu i różnice w charakterach też robią swoje.

Czy uważasz, że takie związki mają szansę przetrwać? A może udało Ci się tego doświadczyć? Zapraszam do podzielenia się w komentarzach oraz na mojego Instagrama.

Czytaj więcej »

17 maja

Stany lękowe - moja historia.

Ostatnio na swoim Instagramie zrobiłam ankietę, o czym zrobić kolejny wpis i szerzej opowiedzieć. Większość głosów była na stany lękowe, także wychodzę naprzeciw oczekiwaniom.

Stany lękowe - co to jest, jak sobie radzić?

Kiedyś poznałam chłopaka, który miał stany lękowe, a dokładniej fobię społeczną. Zastanawiałam się jak to w ogóle możliwe i że gość chyba coś wymyśla. Kilka lat później zaczęłam się tragicznie czuć, gdy wychodziłam z domu, miałam napady paniki i dostałam obuchem w łeb – pomyślałam, że chyba mam stany lękowe. Utwierdziłam się w tym przekonaniu i poszłam do lekarza. To znaczy poszłam jest może zbyt dużym słowem – doczłapałam się ledwo do przychodni zdrowia, męczyłam się niemiłosiernie w środku i poprosiłam lekarkę o leki. Opisałam co mi jest, a że pani miała 95 lat, przepisała mi benzodiazepiny. Ale o tym zaraz.

Stany lękowe objawiają się fobiami, natręctwami i lękami. Nasilają się często do tego stopnia, że utrudniają normalne funkcjonowanie. Związane są z zaburzeniami układu nerwowego.

W moim przypadku zdiagnozowano agorafobię i zespół lęku uogólnionego – miałam napady paniki, gdy wychodziłam z domu i wchodziłam np. do sklepu albo do innego miejsca, gdzie jest wielu ludzi. Podróż pociągiem albo autobusem była dla mnie katorgą. Cały czas bałam się, że coś mi się stanie, że nikt nie udzieli mi pomocy, że umrę albo zbłaźnię się. Serce mi kołatało, było mi duszno, pociłam się i drżałam. Niejednokrotnie najadłam się wstydu, bo zostawiałam koszyk z połową zakupów i wybiegałam ze sklepu albo musiałam dzwonić po znajomego, żeby odwiózł mnie do domu, bo nie dałabym rady sama się tam dostać. Zaczęłam unikać wychodzenia z domu, a jak już musiałam, to zabierałam ze sobą brata – czułam się wtedy bezpieczniej. Pomimo wiedzy, iż lęki są racjonalne i na pewno nic mi się nie stanie, nie umiałam zapanować nad poczuciem niepokoju.

Mam za sobą dość traumatyczny pobyt w Anglii, w którego szczegóły nie chcę się wdawać, ale trwał kilka miesięcy. Przez 4 miesiące nie spałam w nocy, bardzo mało jadłam i żyłam w ciągłym stresie, bardzo dużo paliłam i byłam w toksycznym związku. Na szczęście się skończył, wróciłam do Polski i życie toczyło się dalej. Postanowiłam pojechać do znajomego do Krakowa, ale ten wyjazd zakończył się fiaskiem i będąc zdana sama na siebie w wielkim mieście, nie znając nikogo, wszystko się zaczęło.

Wróciłam do rodzinnego domu i zauważyłam, że robi mi się słabo jak wchodzę do sklepu albo stoję w kolejce. Miałam takie „a, to pewnie przez to, że nie zjadłam śniadania”. Jednak, ku mojemu zdziwieniu, sytuacja się nie zmieniała nawet po spożyciu posiłku. W końcu zorientowałam się co jest grane, pogooglowałam trochę, a później się rozpłakałam i lekko załamalam. Dlaczego ja? Dlaczego jak zwykle mnie to musi spotykać i czy nie może być normalnie? Zawsze coś i zawsze ja.

Wiedziałam, że muszę iść do lekarza, że muszę mieć leki i działać, inaczej fobia i lęki przejmą kontrolę nad moim życiem. Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Jak miałam iść do lekarza, skoro bałam się wychodzić z domu? Prób było kilka. W końcu udało mi się dotrzeć i nie zemdleć. Pani zapisała mi benzodiazepiny – jest to bardzo silna grupa leków, nie powinno się ich brać dłużej, niż sześć tygodni, żeby się nie uzależnić. Zaczęłam je brać i powiem szczerze, że czułam się bardzo dobrze – miałam też depresję, więc większość czasu byłam otępiała i spałam. Jak na tamten moment odpowiadał mi taki stan rzeczy, nie musiałam się mierzyć z życiem. Pojechałam w końcu do innego lekarza, dostałam nowe leki z grupy SSRI, czyli łagodniejsze i na pewno nie aż tak inwazyjne. Brałam je jakieś 9 miesięcy i było w porządku. Odstawiłam je.

Oczywiście należy pamiętać, że leki odstawia się stopniowo, zmniejszając dawkę, przez jakieś dwa tygodnie. Ten błąd także popełniłam – odstawiłam nagle i czułam się tragicznie. NIE WOLNO tego robić, uczcie się na moich błędach.

Ale później przez stres w moim życiu, stany lękowe wróciły… no to ja też wróciłam do leków. Zdarzało się kilkukrotnie, że jak pojawiała się jakaś sytuacja, w której nie potrafiłam się odnaleźć albo mocno mnie stresowała, to miało to wpływ na nawrót stanów lękowych i fobii.

Nie chcę całe życie wracać do leków, więc zaczęłam teraz terapię poznawczo-behawioralną i mam nadzieję, że przyniesie oczekiwane rezultaty. Rozmawiałam z moją terapeutką o tym, skąd to się mogło wziąć i że mogło mieć swój początek już dużo wcześniej, dopiero w 2018 roku się uaktywniło. Mam za sobą dość burzliwe dzieciństwo, wiek nastoletni i z tego co widzę, to dorosłość też. Obecnie przez to, co się dzieje w moim życiu, mam chyba trzeci powrót do leków – tyle, że tym razem działają na mnie inaczej, niż zwykle – pomagają i wychodzę z domu, ale czuję, że niektóre rzeczy nie są tak, jak powinny, więc będę musiała je zmienić. Leki mogą sobie przestać ot tak działać, warto wtedy je zmienić.

Postanowiłam opisać swoją historię, bo wiem, że coraz więcej osób ma problemy z lękami, fobiami, nerwicami i boi się iść do lekarza. Absolutnie nie ma się czego bać. Miej sprawczość nad swoim życiem i je kontroluj. Żyjemy w takim świecie, szczególnie teraz, gdy trwa pandemia, że odbieramy wiele negatywnych bodźców i stresujemy się, jesteśmy obciążeni psychicznie i stłamszeni. Są techniki, które pomagają opanować lęk, ale generalnie należy udać się do specjalisty i nie bagatelizować tego.

Jeśli masz jakieś pytania, to zapraszam na mojego Instagrama, będę dzisiaj o tym opowiadać. Chętnie odpowiem też na wszystkie pytania. Podziel się swoimi spostrzeżeniami, czekam na komentarze i życzę miłego dnia!

Czytaj więcej »

28 kwietnia

Odwaga - czy jest potrzebna do tworzenia w sieci?

Cześć, Kochani! Dzisiaj wpis na temat odwagi do tworzenia w Internecie. Chciałabym zorganizować wyzwanie rozwojowe na Instagramie, czy będą jakieś chętne osoby?

Czy do tworzenia w sieci potrzebna jest odwaga?

Od momentu założenia bloga i instagrama, zadaję sobie to pytanie. Jako mała dziewczynka miałam stronę o czarodziejkach WITCH albo o moim codziennym życiu, o problemach. Wtedy prowadziłam go z dziewczynami, z którymi dzisiaj już jedyne co nas łączy to to, że dawno temu się znałyśmy. Wtedy nikt nie przejmował się tym, czy ktoś będzie chciał to czytać, liczyła się zabawa.

Czytam różne blogi i obserwuję ludzi w mediach społecznościowych, nauczyłam się oddzielać ziarno od plew. Nawet twórcy, którzy są powszechnie lubiani, zmagają się z hejtem. Nie jest to konstruktywna krytyka, a zwykły hejt. Zawsze znajdzie się ktoś, kto zmiesza Cię z błotem, będzie chciał zniszczyć albo ośmieszyć – tak po prostu, z zazdrości, zawiści, bo żyje w takim środowisku.

Gdy osiągasz sukces, to widać kto Ci kibicował – fałszywi przyjaciele wypomną, będą zniechęcać i odejdą, pisząc później na forach społecznościowych, jaka to nie byłaś 10 lat temu. Zostaną osoby, szczerze kibiujące i wspierające. A jeśli nie, to nie ma się czym przejmować – internety są głębokie, jak to kiedyś powiedział mój kolega z technikum. Wszędzie możesz poznać ludzi, którzy Cię wesprą, pochwalą i będą przy Tobie trwać. Przez neta nawiązuje się naprawdę fajne znajomości.

Hejterzy… może to być ktoś z Twoich znajomych albo zupełnie nieznajomy człowiek, który napisze anonimowo, że to wstyd, że pokazujesz się nieumalowana w potarganych włosach albo że Twoje życie jest na pokaz. Będzie siał plotki, które sam wymyślił albo będzie po prostu podawał je dalej. Dlaczego znajomi to robią? Denerwują się, że Tobie coś się udaje, że być może masz odwagę, jakiej im brak – zaczynaliście tak samo, byliście równi. A Tobie się udało, choć miałaś gorsze oceny, mniejsze powodzenie u chłopaków i byłaś z biedniejszej rodziny. To niesprawiedliwe! Dlaczego właśnie Tobie się powodzi, ktoś chce czytać to, co piszesz albo kupować Twoje produkty?! A ta zawistna koleżanka wchodzi codziennie na Twojego facebooka, by denerwować się Twoim „życiem na pokaz” i zastanawiać się, czemu Ty, a nie ona.

By wyrażać swoje poglądy albo zacząć coś robić, potrzebna jest odwaga. Odwaga i motywacja. Musisz mieć plan, wiedzieć co chcesz przekazać i tworzyć wartościowe treści. Dzisiaj tak naprawdę każdy może być influencerem (powstają nawet specjalne profile w liceach, np. w Słupsku) ale nie każdy ma do przekazania wartościowy content i robi to z pasji. Ludzie myślą, że to łatwy zarobek – to nieprawda. Godziny ciężkiej pracy i wymyślania tematów, pomysłów, zmontowanie wszystkiego jakoś sensownie i podanie w odpowiedniej, przystępnej formie. Musisz samodzielnie zdobywać czytelników, oni sami do Ciebie nie przyjdą, gdy Twoje konto nie jest popularne. No i przede wszystkim influencerzy powinni mieć pomysł na siebie, wiedzieć co chcą osiągnąć, jak i nie robić tego tylko dla sławy, poklasku. Uwielbiam i doceniam to, co robią w internecie i jak poszerzają wiedzę osoby z otwartymi głowami, np. @thetravellingonion albo @pppami czy @edytazajac.

KAŻDY, kto coś tworzy – makramy, biżuterię, obrazy i jest osobą publiczną, np. aktorem, politykiem, dziennikarką, blogerką – będzie zmagał się zarówno z pochwałami, jak i z krytyką. Ludzie od momentu, gdy zacznie Ci się udawać, będą patrzeć Ci nie tylko na ręce – na wszystko, co kiedykolwiek zrobiłaś. Zostaniesz rozliczona z przeszłości bardziej niż na spowiedzi w kościele. W realnym życiu nikt do Ciebie nie podejdzie i nie powie Ci „Jezu, masz nos, którym można orać pole” – bo tak odważni są tylko w internecie, tam można pisać wszystko.

Sama bałam się reakcji znajomych na to, co robię, ale w sumie czego mam się wstydzić? Nawet jak ktoś miał ze mną do czynienia rok temu, to nie jestem już tą samą osobą, a jeśli rozmawiał ze mną ostatnio 10 lat temu, to mógłby się nieźle zdziwić. Charakter człowieka kształtuje się całe życie i tylko krowa nie zmienia zdania. Nie zmuszam nikogo do czytania, ale jak ktoś mnie wspiera i moje treści są dla niego interesujące, to bardzo się cieszę.

Do tworzenia w internecie potrzebna jest odwaga i dużo wytrwałości oraz cierpliwość, bo bez tego naprawdę ciężko. Nie każdy się przebije, czasami naprawdę osoby z ogromem wiedzy są mało znane, co jest smutne. Jeżeli coś tworzysz – gratuluję, trzymam kciuki i życzę Ci jak najlepiej, bo wymaga to naprawdę ciężkiej pracy, czasu i samozaparcia, ale daje dużą satysfakcję. Uważasz, że możesz komuś pomóc, nauczyć czegoś? Pisz, działaj, rób swoje. Świat potrzebuje takich ludzi!

A Ty jak myślisz, czy do tworzenia w sieci potrzebna jest odwaga? W jaki sposób rozpoczęła się Twoja przygoda z twórczością internetową? Zapraszam do rozmowy oraz na mojego Instagrama. Chciałabym również podziękować za zaangażowanie pod poprzednim postem, jest mi bardzo miło - dziękuję!

Czytaj więcej »

21 kwietnia

Po co kobiecie własne pieniądze i dlaczego warto je mieć?

Pieniądze są tabu, szczególnie w Polsce. Ludzie unikają tego tematu, jak mogą, jest to niewygodne. A kobieta zarabiająca pieniądze? Biznesmenka? Od razu są komentarze, że na pewno nie osiągnęła tego sama, tylko ma jakieś układy. Strasznie mnie to irytuje.

„Silna, niezależna kobieta” – są memy wyśmiewające takie osoby – silne kobiety, które nie dają sobie wejść na głowę, wiedzą czego chcą od życia i są samowystarczalne. A dlaczego taki typ kobiety jest wyśmiewany? Bo kojarzy się z feministkami, które robią zły pijar (umówmy się, są osoby, które robią danej grupie społecznej albo całemu narodowi złą opinię, np. Polacy za granicą, którzy piją i unikają pracy albo ktoś, kto udaje eksperta, a wcale nim nie jest i mówi bzdury). Niektórzy faceci boją się takich cech u płci pięknej. Jest pełno obrazków dziewcząt z kotami, które okraszone są podpisami „silna, niezależna kobieta nie sypia sama”, czyli sugestia, że siła i niezależność u kobiet wiąże się z tym, że są wredne i nie potrzebują nikogo. Czy serio tak jest?

Babcia od zawsze wpajała mi, że mam się uczyć, żeby mieć zawód i własne pieniądze. Powtarzała: „Żebyś tylko nie musiała być zależna od nikogo!”. Z perspektywy czasu rozumiem jej zdanie i upór w mówieniu mi tego.

Nie wyobrażam sobie sytuacji, w której muszę prosić swojego chłopaka czy męża o to, by dał mi pieniądze na fryzjera albo nowe spodnie – żeby wydzielał mi cokolwiek. Byłoby to poniżej mojej godności. A później słuchać narzekania, że coś jest za drogie, że mogłabym iść do pracy, że po co chcę iść na kawę do restauracji z koleżanką, skoro w domu jest kawa i mogę ją zaprosić. Brrr.

Kobiety nie chcą już siedzieć w domu, tylko zajmować się karierą. I bardzo dobrze! Minęły czasy siedzenia w domu z dziećmi, gotowania obiadów i usługiwania. Chcemy się rozwijać, uczyć, zarabiać, poznawać ludzi i doświadczać życia. Dziś nawet siedząc w domu z dwójką brzdąców, możesz pracować przez internet, nie mając nie wiadomo jakich umiejętności – tak naprawdę wystarcza dostęp do sieci i laptop albo telefon.

Pomyśl sobie o sytuacji: matka z trójką dzieci siedzi w domu, ojciec zarabia na dom. Mężczyzna niespodziewanie umiera. Ta mama nie pracowała, od kiedy mąż przy pierwszym dziecku wziął na swoje barki ciężar utrzymania rodziny. Pojawiło się drugie dziecko, a później trzecie… i co teraz? Nie skomentuję nieumiejętności zabezpieczania się przed ciążą wśród dorosłych ludzi, ale spójrz – co ma zrobić ta babka? Niczego nie potrafi, a dzieci są małe, nie stać jej na opiekunkę, na opłacenie rachunków, na jedzenie.

Albo inna sytuacja: jest para, która bardzo się kocha i postanawia ze sobą zamieszkać. Wszystko pięknie, jednak facet zaczyna pić i bić żonę, jest o nią bardzo zazdrosny, zamyka ją w mieszkaniu, gdy wychodzi do pracy. Ona nie może uciec, ponieważ nie ma niczego – nie pracowała, nie wróci do domu, bo spaliłaby się ze wstydu, rodzice przecież ją ostrzegali.

Te wydarzenia mogłyby mieć zupełnie inny przebieg, gdyby były oszczędności i nie oddałoby się ślepo losowi, tylko miało nad nim sprawczość. Nie stawia się wszystkiego na jedną kartę, bo życie bywa przewrotne. Pieniądze w takich sytuacjach pozwalają stawać na nogi i zaczynać od nowa.

Dziewczynki są wychowywane w taki sposób, że muszą być grzeczne, ułożone, zawsze dobrze ubrane, nauczone, a jak odpyskują? Olaboga, diabeł w nią wstąpił! Nie możemy przeklinać, bo damom nie wypada albo chodzić po drzewach, w końcu tylko chłopcy to robią. A musimy przecież walczyć o siebie i swoje dobro, bo kto jak nie my? Same wiemy, co jest dla nas najlepsze, a boimy się upomnieć o podwyżkę albo zwrócić komuś uwagę, by przestał rzucać w naszą stronę niesmaczne żarty.

Pieniądze niby nie dają szczęścia, mimo wszystko są ważne w życiu. Nie tylko, gdy zastanie Cię losowa sytuacja, lecz także, by czuć się wolnym człowiekiem, niezależnym od kogoś. Własna kasa daje komfort, bezpieczeństwo, poczucie kontroli, stabilizację.

Po co kobiecie własne pieniądze?

Twoje pieniądze są Ci potrzebne po to, byś mogła odejść z pracy, której nie lubisz i mieć czas oraz środki do życia, gdy będziesz szukała innej pracy. Po to, byś mogła kupić sobie coś, co Ci się podoba bez poczucia winy. Po to, że gdy zdarzy się coś nieplanowanego jak dentysta czy – odpukać – choroba, to nie będziesz musiała brać pożyczki od bliskich lub z banku i spłacać odsetek. Po to, by inwestować w swój rozwój, w kursy, szkolenia, warsztaty. Po to, byś mogła zapewnić sobie życie takie, jakie chcesz. Bez słuchania kazań, wybijania z głowy pomysłów, bez pretensji, że za dużo wydajesz i że po co Ci to.

CIEKAWOSTKA: W Islamie to mężczyzna ma obowiązek zadbać o to, by jego żonie niczego nie brakowało, lecz kobieta, która zdecyduje się iść do pracy, nie musi dzielić się pieniędzmi z mężem – są tylko i wyłącznie jej.

Warto nauczyć się inwestować, oszczędzać, by nie doświadczać przemocy ekonomicznej, a także zadbać o swoją higienę psychiczną. W internecie jest pełno poradników, wiele profili na Instagramie, które tego uczą. Tylko trzeba weryfikować informacje i dokształcać się w tym temacie. Warto dbać o siebie, nie tylko w kwestii urody i zdrowia fizycznego, ale i psychicznego. I to nie jest to, że kobieta nie potrzebuje mężczyzny, tylko po prostu nie jest od niego zależna.

Dziękuję za zaangażowanie pod poprzednimi postami, to bardzo motywujące!

Co Wy o tym myślicie – kobieta powinna mieć swoje pieniądze? A może Ty w coś inwestujesz lub robisz coś innowacyjnego? Podziel się w komentarzu, zapraszam do rozmowy oraz na mojego Instagrama.

Czytaj więcej »